Obrażenia ręki stanowią jedno z czołowych zagadnień współczesnej traumatologii. Stale rośnie liczba ciężkich powikłań po tego rodzaju urazach, co zmusiło do szerszego zajęcia się tym problemem.

Ręka jako precyzyjny narząd chwytny niezbędna jest człowiekowi przy wykonywaniu pracy i codziennych czynności życiowych. Warto uzmysłowić sobie, że to najdoskonalsze ze znanych narzędzi składa się z 27 małych kości, połączonych poza nadgarstkiem kilkunastoma stawami i sterowana jest 42 mięśniami, zaopatrywanymi przez 3 duże pnie nerwowe.

W pracy przedstawiono statystycznie problem uszkodzeń urazowych w obrębie ręki na bazie 3310 pacjentów leczonych w Ambulatorium i Oddziale Urazowo-Ortopedycznym Centrum Rehabilitacji STOCER w latach 1995-1999 (tab. 1).

Według piśmiennictwa wynika również, że stale rośnie liczba ciężkich powikłań obrażeń ręki. Wśród leczonych pacjentów dominowali mężczyźni – 2147 (64,8%), kobiety stanowiły jedynie 35,2% – 1163.

Wiek chorych wahał się od 3 do 94 lat (średnia wieku 34 lata). Uraz dotyczył przeważnie ręki prawej – 1876 (56,6%), rzadziej ręki lewej – 1234 pacjentów (37,3%).

Najczęstszą przyczyną doznanego urazu było: uderzenie lub przygniecenie ciężkim przedmiotem (28,6%), w następnej kolejności kontakt z urządzeniem technicznym tj. piła tarczowa, maszyna rolnicza, urządzenia gospodarstwa domowego (25,8%), upadek (20,8%), uraz doznany ostrym narzędziem (10,3%), ugryzienie przez psa (2,2%) i inne (12,3%) (tab. 2).

W grupie omawianych chorych 1558 osób (48%) doznało urazu w czasie wykonywania pracy zawodowej. Dominowali pracownicy fizyczni, rolnicy i rzemieślnicy.

Rodzaj uszkodzeń w obrębie ręki w analizowanej grupie pacjentów kształtował się następująco: stłuczenie i/lub skręcenie stawu – 40,9%, rana ręki bez uszkodzeń towarzyszących – 24,6%, izolowane złamanie – 13,3%, rana z towarzyszącym złamaniem – 7,75%, amputacja – 6,3%, zwichnięcie stawu – 2,2%, rana z uszkodzeniem ścięgien – 1,94%, ciało obce – 1,93%, złamanie otwarte – 1,13% (tab. 3).