Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Nowa Medycyna 12/1999
Irena Zimmermann-Górska
Reumatologia a medycyna rodzinna
Rheumatology in the general medicine practice
z Kliniki Reumatologiczno-Rehabilitacyjnej i Studium Medycyny Rodzinnej
Akademii Medycznej im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Irena Zimmermann-Górska



Wstęp
Z chwilą wprowadzenia reformy służby zdrowia stanęliśmy przed problemem właściwego ułożenia relacji między lekarzami „pierwszego kontaktu” a specjalistami w innych dziedzinach medycyny. Hasło „odwrócenia piramidy” i zwężenia udziału tych specjalności w opiece nad chorymi nie jest proste w realizacji. Wiedza medyczna rozwinęła się i postępuje wciąż naprzód w znacznym tempie, trzeba starać się umiejętnie i precyzyjnie ją wykorzystywać. Ogarnięcie całości nawet na bardzo ogólnym poziomie nie jest już możliwe. Sytuacja ta wymaga takiego pokierowania postępowaniem diagnostycznym i terapeutycznym, aby przybrało ono kierunek optymalny dla chorego. Jest to możliwe tylko przy wykorzystaniu szczegółowej wiedzy specjalistycznej. Prawidłowe ustalenie współpracy między lekarzami rodzinnymi a innymi specjalistami napotyka jednak na trudności. Wynikają one często z niechęci kierowania na konsultacje („sam potrafię leczyć”), a także ze względów finansowych. Inną przyczyną wadliwej współpracy może być brak odpowiedniego przygotowania lekarzy do pełnienia roli konsultantów.
Problemy reumatologiczne w praktyce lekarza rodzinnego
Wiadomo, że „dolegliwości reumatyczne” ma 20-80% chorych zgłaszających się do lekarza pierwszego kontaktu (1, 4). Najczęściej są to bóle związane z tzw. „reumatyzmem tkanek miękkich”, dyskopatie, bóle stawów i/albo kręgosłupa spowodowane zmianami zwyrodnieniowymi, rzadziej choroby reumatyczne o charakterze zapalnym. Zgodnie z częstością występowania tych dolegliwości w populacji, ułożony został podział chorób reumatycznych przygotowany przez Światową Organizację Zdrowia (8) (tab. 1). Choroby w wielu krajach uznano za najczęstszą przyczynę przewlekłej niesprawności, a także niezdolności do pracy (1, 6). Stanowią one ponadto problem nie tylko medyczny, ale także socjalny, gdyż wiążą się z dużymi kosztami wynikającymi z absencji chorobowej, a także z koniecznością zorganizowania opieki nad osobami niepełnosprawnymi. Wiadomo także, że dolegliwości bólowe i zmiany zapalne w obrębie układu ruchu mogą być związane z innymi zespołami chorobowymi. Stanowią one często objawy „zwiastunowe” w przebiegu chorób zakaźnych (wirusowe zapalenie wątroby), występują we wczesnym okresie chorób układu krwiotwórczego, w zmianach nowotworowych, towarzyszą zaburzeniom hormonalnym i wielu innym. Z kolei szereg chorób reumatycznych może przebiegać bez dolegliwości i zmian w układzie ruchu ? należą do nich m.in. niektóre układowe choroby tkanki łącznej. Do obowiązków lekarza rodzinnego należy wysunięcie wstępnego rozpoznania, rozstrzygnięcie czy będzie mógł sam podjąć się dalszej diagnostyki i leczenia, czy powinno się chorego skierować do innego specjalisty lub na leczenie szpitalne. Ta decyzja dotyczy dalszych losów chorych. Lekarz rodzinny odpowiedzialny jest ponadto za profilaktykę, rehabilitację i opiekę socjalną w obrębie powierzonej sobie populacji mieszkańców.
Tabela 1. Klasyfikacja chorób reumatycznych wg Światowej Organizacji Zdrowia.
1. Bóle okolicy krzyżowo-lędźwiowej
2. Umiejscowione choroby tkanek miękkich okołostawowych
3. Choroba zwyrodnieniowa stawów i związane z nią zespoły chorobowe
4. Zapalne choroby stawów
- reumatoidalne zapalenie stawów i związane z nim zespoły chorobowe
- młodzieńcze przewlekłe zapalenie stawów
- zapalenia stawów z zajęciem stawów kręgosłupa („spondyloartropatie seronegatywne”)
- zapalenia stawów wywołane przez kryształy
- układowe choroby tkanki łącznej
- zapalenia stawów wywołane przez drobnoustroje
Szkolenie lekarzy w zakresie reumatologii
W świetle omówionych faktów bardzo istotne jest przygotowanie lekarzy rodzinnych do umiejętnego różnicowania dolegliwości i objawów związanych z chorobami reumatycznymi. Wymaga to szkolenia z zakresu reumatologii, rozpoczętego podczas studiów i kontynuowanego podczas specjalizacji z medycyny rodzinnej, a następnie stałego uzupełniania tej wiedzy (2, 5, 7). Problem szkolenia z reumatologii w ramach specjalizacji z medycyny rodzinnej nie został dotychczas właściwie rozwiązany. W „kompetencjach lekarza rodzinnego” ustalonych przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej choroby reumatyczne zajmują miejsce marginesowe. Nie udało się także wprowadzić do programu specjalizacji praktyki w poradniach reumatologicznych. Szkolenie lekarzy rodzinnych, którzy uzyskali już specjalizację polega głównie na ich udziale w zebraniach, konferencjach i zjazdach.

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Currey H.L.F., Hull S.: Rheumatology for general practice Oxford Medical Publications, 1995. 2. Dawes P.T. et al.: Primary care ? the educationel meed. Br. J. Rheumarol. 1990, 29: 401-407. 3. Lanyon P. et al.: Rheumatology education and management Skills in general practice: a national Study of trainers Ann. Rheum. Dis. 1995, 54: 735-739. 4. Martin J. et al.: The prevalence of disability among adults London Office of Population Census and Surveys, 1988. 5. Van der Korst J.K.: A system for non-specialist investigation of joint diseases W: Torralba T.P. (red): Practical education in the diagnosis of rheumatic disorders Hans Haber Publishers, 1986, 34-39. 6. Wygenhaüser F.J.: The importance of the case history in the diagnosis of rheumatic diseases WW: Torralba T.P. (red): Practical education in the diagnosis of rheumatic disorders Hans Huber Publishers, 1986, 11-33. 7. Wright V.: The consultant rheumatologist and postgraduate education Br. Med. J. 1983, 287: 1158-1159. 8. Zimmermann-Górska I.: Reumatologia w praktyce lekarza rodzinnego P.Z.W.L. 1998.
Nowa Medycyna 12/1999
Strona internetowa czasopisma Nowa Medycyna