© Borgis - Nowa Pediatria 4/2002, s. 252-253
Kazimiera Małolepsza
Fizjoterapia u dzieci chorujących na astmę oskrzelową
Physiotherapy in children with bronchial asthma
z Kliniki Pneumonologii i Alergologii Dziecięcej Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej
im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Kierownik Kliniki: prof. zw. dr hab. n. med. Jerzy Alkiewicz
Streszczenie
Breathing exercises strengthening chief respiratory muscles, bronchial clearance due to active drainage and different attitudes and techniques improving respiration.
Astma oskrzelowa jest najczęstszą przewlekłą chorobą wieku dziecięcego rozpoczynającą się w okresie przedszkolnym. Wprowadzona odpowiednia do wieku fizjoterapia może przyczynić się do złagodzenia objawów chorobowych. Fizjoterapia w astmie oskrzelowej ma na celu:
zapobiec utracie prawidłowej czynności oddychania i deformacjom w układzie oddechowym oraz w układzie mięśniowo-podporowym mającym pośredni wpływ na mechanikę oddychania,
przywrócić w miarę możliwości funkcję prawidłowego oddychania,
nauczyć pacjenta żyć z powstałą niewydolnością oddechową i skompensować ją w możliwie największym stopniu.
U dziecka chorującego na astmę oskrzelową klatka piersiowa ma tendencje do ustawienia wdechowego. Słabe mięśnie oddechowe nie potrafią utrzymać prawidłowego ustawienia klatki piersiowej, ruchomości dolnych żeber, amplitudy ruchu przepony, a tym samym właściwej techniki oddychania.
Korzyści jakie otrzymujemy ze stosowania wysiłku fizycznego u chorych na astmę oskrzelową to zwiększenie siły mięśni wdechowych, zmniejszenie odczucia duszności, podwyższenie progu metabolizmu beztlenowego oraz zdecydowana poprawa jakości życia.
Ruch i aktywność fizyczna są konieczne do prawidłowego rozwoju dziecka. Dlatego też zwracamy uwagę, aby dzieci uczestniczyły czynnie w zajęciach sportowych. Zasady prowadzenia ćwiczeń fizycznych u chorych na astmę oskrzelową to:
prowadzenie ćwiczeń interwałowych (1-3 minuty) z możliwością odpoczynku – ćwiczenia powinny być tak planowane, aby okresy intensywnego wysiłku przeplatane były wysiłkiem o niewielkim natężeniu;
prowadzenie ćwiczeń w środowisku o dużym wysyceniu parą wodną np. pływanie;
ćwiczenia fizyczne mogą być prowadzone z obciążeniem submaksymalnym, tzn. takim, w którym tętno osiąga wartość 160-170 uderzeń na minutę, pod warunkiem stopniowego przygotowania do tak intensywnego wysiłku. O poziomie intensywności wysiłku decyduje reakcja bronchospatyczna na wysiłek i z tego też powodu należy go dobierać indywidualnie dla każdego chorego;
każdy wysiłek powinien być poprzedzony 10-15-minutową rozgrzewką i zakończony stopniowo;
przy wystąpieniu obturacji oskrzeli przed planowanym wysiłkiem lub wystąpienia skurczu oskrzeli po wysiłku należy podać beta-mimetyki.
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
- Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
- Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
- Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.
Opcja #1
24 zł
Wybieram
- dostęp do tego artykułu
- dostęp na 7 dni
uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony
Opcja #2
59 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 30 dni
- najpopularniejsza opcja
Opcja #3
119 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 90 dni
- oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Droszcz W.: Rehabilitacja w chorobach układu oddechowego. [W:] Rehabilitacja. Kuch J. (red.). PZWL, Warszawa 1988. 2. Orlik T.: Fizjoterapia. [W:] Choroby układu oddechowego. Milanowski A. (Red.). PZWL, Warszawa 2000, 341-342, 346-348.
