14 maja br. odbyła się w Opactwie Benedyktynów w Lubiniu konferencja pt. „Ziołolecznictwo klasztorne – historia i teraźniejszość”. To niecodzienne wydarzenie zorganizowane zostało staraniem Polskiego Komitetu Zielarskiego, Instytutu Włókien Naturalnych i Roślin Zielarskich, Sekcji Fitoterapii Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Komisji Farmaceutycznej Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk przy współudziale Ojców Benedyktynów, redakcji „Czasopisma Aptekarskiego” i „Przewodnika Katolickiego”.

Problematyka związana z ziołami i lekami roślinnymi jest niezwykle atrakcyjna i aktualna. Zorganizowana już po raz trzeci konferencja naukowa tym razem poświęcona została ziołolecznictwu klasztornemu. Jest ono bowiem trwałym elementem polskiego dziedzictwa kulturowego. W dziejach Polski zgromadzenia zakonne odegrały ważną rolę, krzewiąc kulturę i naukę, organizując szkoły i szpitale. W klasztorach i zakładanych przez zakony szpitalach korzystano z bogactwa natury i sporządzano oryginalne receptury leków, z których wiele przetrwało do dziś. Ziołolecznictwo jest zagadnieniem ponadczasowym, a wiedza o roślinach leczniczych wymaga ciągłych badań.

Konferencja „Ziołolecznictwo klasztorne – historia i teraźniejszość” obejmowała trzy bloki tematyczne: historię medycyny klasztornej, współczesne ziołolecznictwo klasztorne oraz kierunki rozwoju ziołolecznictwa. Przedstawiono 11 wykładów, które wygłosili specjaliści z zakresu historii i współczesnej medycyny oraz farmacji. Słuchając wystąpień można było odbyć podróż w czasie: od postanowień Pierwszego Soboru Nicejskiego po dyrektywy Parlamentu Europejskiego, od dawnej receptury likieru mnichów benedyktyńskich z opactwa Fécamp, poprzez praktykowanie medycyny i ziołolecznictwa przez franciszkanów, po medycynę klasztorną w Polsce w połowie XX wieku.