© Borgis - Nowa Stomatologia 1/2012, s. 3-7
*Piotr Wesołowski1, Paulina Bakuniak2, Kamil Iwanowski2, Igor Kresa2, Andrzej Wojtowicz1
Porównanie wytrzymałości mechanicznej wybranych nici stosowanych w chirurgii stomatologicznej
The comparison between the mechanical resistance to damage of sutures used in dental surgery
1Zakład Chirurgii Stomatologicznej Instytutu Stomatologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego
Kierownik Zakładu: prof. dr hab. n. med. Andrzej Wojtowicz
2Koło Naukowe przy Zakładzie Chirurgii Stomatologicznej Instytutu Stomatologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego
Opiekun Koła: lek. dent. Piotr Wesołowski
Summary
Aim: The aim of the research was the comparison of mechanical strength different types of stitches used in wound closure in dental surgery.
Material and methods: Mono- and polifilament sutures made of different materials. Breaking force of measured by means the “VEB Thuringen Industriewert Rauenstein” device.
Results: The greatest strength was needed to break the thread Safil (B. Braun) 2.0 and equalled 102N. Minimum force was needed in case the thread Mopylen (Resorba) 3.0 and – 18N.
Conclusions: The polyfilament stitches appeared to be more breaking resistant in comparison with monofilament ones. The best mechanical strength revealed stiches made of polyglotic acid next were polyamid silk and bad quality presented polipropylen ones.
Wstęp
Zakładanie szwów kończy większość zabiegów chirurgicznych w gabinetach stomatologicznych. Szycie zbliża brzegi rany, stanowi ochronę dla skrzepu oraz utrzymuje materiały hemostatyczne. Dzięki zszyciu rany zmniejsza się ryzyko infekcji oraz powikłań.
Pierwotnie do zamykania uszkodzonych powłok skóry wykorzystywano rozgrzane narzędzia, następnie liście roślin oraz mrówki, które usuwały uszkodzone tkanki i wpływały dodatnio na gojenie. Już ok. 20 000 lat p.n.e. pierwotne ludy zamieszkujące ziemię używały prostych narzędzi chirurgicznych, pochodzenia organicznego, do zaopatrywania ran. Jako pierwsze były wykorzystywane do tego celu jelita i ścięgna zwierzęce przewleczone na pierwotne igły, wykonane głównie z kości. Z upływem czasu do zaopatrywania ran używano innych materiałów – stosowano włosy, sierść zwierzęcą, włókna roślinne, przędzę, konopie czy owczą wełnę. Odkrycie bakterii jako sprawców wysokiego odsetka zgonów pooperacyjnych spowodowało nie tylko konieczność wprowadzenia zasad aseptyki i antyseptyki w postępowaniu chirurgicznym, ale również potrzebę zastosowania innych materiałów do szycia. Pierwszym istotnym materiałem był katgut, produkowany z jelita cienkiego kozy, wołu, barana, wynaleziony ok. 1590 roku. Z biegiem lat, wraz z rozwijającą się technologią, zaczęto wytwarzać nici ze sztucznych materiałów głównie pochodzących z produktów przemiany ropy naftowej. Nie zapomniano jednak o materiałach zwierzęcych jak jedwab, czy roślinnych jak len.
Obecnie dostępnych na rynku jest wiele rodzajów nici. Z klinicznego punktu widzenia najważniejszy jest podział szwów na wchłanialne i niewchłanialne. Nici wchłanialne (resorbowalne) mogą być pochodzenia organicznego i syntetycznego. Nici wchłaniane pochodzenia organicznego – katgut, po założeniu w tkankach rozpadają się na skutek reakcji enzymatycznych. Od 2001 roku w krajach Unii Europejskiej używanie katgutu zostało wstrzymane ze względu na możliwości przenoszenia wirusów odzwierzęcych. Syntetyczne szwy wchłanialne na bazie kwasu glikolowego rozpadają się w reakcji hydrolizy, dzięki czemu są dobrze tolerowane przez tkanki otaczające.
Nici niewchłaniane możemy podzielić na 5 grup:
1. Wielowłóknowe nici naturalne (len, jedwab, bawełna);
2. Wielowłóknowe nici syntetyczne (poliester, poliamid);
3. Jednowłóknowe nici syntetyczne (poliester, poliamid, polipropylen);
4. Jednowłóknowe metalowe (stal);
5. Wielowłóknowe metalowe (stal).
Nici wchłanialne można podzielić na 2 grupy:
1. Nici naturalne (katgut, katgut chromowany);
2. Nici jedno- lub wielowłóknowe syntetyczne (kwas poliglikolowy, poliglaktyna).
Cel pracy
Celem pracy było zbadanie wytrzymałości nici chirurgicznych na rozciąganie. Wytrzymałość szwu jest mierzona za pomocą siły, jaką można przyłożyć do nici, zanim ulegnie zerwaniu.
Materiał i metody
Do badania użyto nici chirurgicznych w rozmiarze 2.0 oraz 3.0 pięciu producentów: Resorba, Jonson & Jonson, Sinpo, B. Brown, Tyco. Na potrzeby prowadzonego badania nici zakwalifikowano do czterech grup: nici jedwabne, nici jednowłóknowe poliamidowe, nici z kwasu poliglikolowego, nici z polipropylenu.
W grupie nici jedwabnych znalazły się nici Seide (Resorba) i Mersilk (J & J). Obie nici to wielowłóknowe nici naturalne. Seide to nić pleciona, niewchłaniana, wykonana z naturalnych włókien pokrytych woskiem. Mersilk to szew pleciony, wielowłóknowy, niewchłaniany, powlekany woskiem, pozbawiony serycyny w celu zmniejszenia odczynowości tkanek.
Do grupy nici poliamidowych zakwalifikowano Amfil M (Sinpo) oraz Dafilon (B. Brown). Amfil M to jednowłokienkowy monofilm barwiony, niewchłaniany, sterylizowany tlenkiem etylenu. Nić ta cechuje się dużą gładkością powierzchni, ale małą sprężystością. Dafilon jest to nić jednowłóknowa, w której brak jest powleczenia.
W grupie nitek wykonanych z kwasu poliglikolowego znalazły się Safil (B. Brown) i Dexon II firmy Tyco. Safil jest to syntetyczny, pleciony materiał szewny, powlekany stearynianem magnezowym. Dexon II to homopolimer kwasu glikolowego (powleczony powłoką z kopolimeru glikolu) i epsilon kaprolaktamu. Powłoka jest niekolagenowa i obojętna. Czas wchłaniania Dexonu II to 60-90 dni.
W ostatniej grupie nici polipropylenowych zbadano nici syntetyczne Mopylen (Resorba). Jest to jednowłókienkowa, obojętna dla tkanek i nienasiąkalna nić, na której nie dochodzi do wykrzepiania krwi. Wykazuje znaczną giętkość i rozciągalność, jak również trwałość wykonania, co pozwala jej przez długi czas pozostawać nawet w zakażonych tkankach.
Badanie wytrzymałości nici chirurgicznych zostało przeprowadzone w Zakładzie Tworzyw Sztucznych Politechniki Warszawskiej, oddział Płock, przy pomocy urządzenia „VEB Thuringen Industriewert Rauenstein”.
Urządzenie składa się z elementów:
– skali w dN,
– dwóch ramion napinających,
– jednostki napędowej,
– matrycy do automatycznego zapisywania wartości sił i mierzącej moduł elastyczności,
– podstawy,
– stojaka utrzymującego.
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
- Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
- Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
- Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.
Opcja #1
24 zł
Wybieram
- dostęp do tego artykułu
- dostęp na 7 dni
uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony
Opcja #2
59 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 30 dni
- najpopularniejsza opcja
Opcja #3
119 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 90 dni
- oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Bartkowski SB: Chirurgia szczękowo-twarzowa. Wyd. AGES, Kraków 1996. 2. Banache G, Roana J, Mandras N, Amasio M: Microbial Adherence on Various Intraoral Suture Materials in Patients Undergoing Dental Surgery. J Oral Max Sur 2007; 65, 8, 1503-1507. 3. Bodar W, Kaźmierska K, Szałwiński M, Zaręba T: Nici chirurgiczne pokrywane triklosanem w chirurgii jamy ustnej. Adv Clin Exp Med 2009; 18, 4, 401-405. 4. Dziaczkowski I: Technnika szycia chirurgicznego. Wyd. PZWL, Warszawa 1953; 8-18s. 5. Jin-Cheol Kim J, Lee Y, Lim B, Rhee S: Comparison of tensile and knot security properties of surgical sutures. J Mat Sci: Materials in Medicine 2007; 18,12, 2363-2369. 6. Kryst L: Chirurgia szczękowo-twarzowa. Wyd. PZWL, Warszawa 2007. 7. Kryst L, Miller S, Rytlowa W, Wojciechowska K: Atlas zabiegów w chirurgii stomatologicznej. Wyd. PZWL, Warszawa 1991. 8. Lawrence PF (red.): Chirurgia Ogólna. Urban & Partner, Wrocław 1998. 9. Narębski J (red.): Zarys Propedeutyki Chirurgii. Wyd. AM Łódź 1999. 10. Plewińska H: Chirurgia stomatologiczna w codziennej praktyce klinicznej. Wyd. AM, Łódz 1999. 11. Trybus M: Podstawy szycia chirurgicznego. Wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków 2006. 12. Vasanthan A, Satheesh K, Hoopes W et al.: Comparing Suture Strengths for Clinical Applications: A Novel in vitro Study. J Periodontol 2009; 80: 618-624. 13. Zapalski S, Chęciński P: Szwy chirurgiczne – wybrane problemy. Wyd. Alfa-Medica Press, Bielsko-Biała 1999; 21-36s.
