Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Postępy Nauk Medycznych s1/2011, s. 51-56
*Katarzyna Kuśnierz, Sławomir Mrowiec, Paweł Lampe
Zespolenie trzustkowo-jelitowe po pankreatoduodenektomii. Przegląd technik z uwzględnieniem własnej metody zespolenia
The pancreatojejunostomy after pancreatoduodenectomy. The review of techniques including our own method of the anastomosis
Katedra i Klinika Chirurgii Przewodu Pokarmowego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Paweł Lampe
Streszczenie
Pankreatoduodenektomia (PD) jest leczeniem z wyboru w przypadku resekcyjnych okołobrodawkowych guzów. Zespolenie trzustkowo-jelitowe po PD jest jednym z najtrudniejszych, najbardziej czasochłonnych i obarczonych największą liczbą powikłań wśród zespoleń wykonywanych w obrębie jamy brzusznej. Różne techniki chirurgiczne są stosowane w celu zmniejszenia ilości pooperacyjnych przetok trzustkowych (PPT). Nieszczelność zespolenia trzustkowo-jelitowego jest jedną z ważniejszych przyczyn wzrostu chorobowości, wydłuża znacząco czas hospitalizacji oraz zwiększa śmiertelność. Wybór najlepszej, najbezpieczniejszej metody zespolenia jest ciągle przedmiotem dyskusji. Wybór techniki zespolenia powinien być zależny od preferencji chirurga i indywidualnych cech pacjenta. Z technicznego punktu widzenia, idealne zespolenie trzustkowo-jelitowe powinno spełniać następujące kryteria: można go wykonać u każdego pacjenta, jest łatwe do wykonania i obarczone niską liczbą PPT wraz z towarzyszącymi powikłaniami. Obecnie istnieje ponad 80 metod zespolenia trzustkowo--jelitowego, które charakteryzują się różnorodnością technik chirurgicznych, przy jednoczesnym braku złotego standardu. Autorzy koncentrują się na dwóch głównych rodzajach zespoleń: zespoleniu metodą inwaginacji i zespoleniu przewodu trzustkowego z jelitem (duct-to-mucosa). Przytaczają wiele retrospektywnych i prospektywnych badań omawiających różne techniki operacyjne z uwzględnieniem rodzaju zakładanych szwów (ciągłe, przerywane), ilości warstw zespolenia, stosowanych ułatwień operacyjnych (mikroskop, lupy i inne urządzenia), sposobów zabezpieczenia zespoleń (stentowanie, stosowanie siatek, fragmentów sieci, klejów fibrynowych uszczelniających zespolenie). Autorzy omawiają również swoją modyfikację zespolenia trzustkowo-jelitowego po pankreatoduodenektomii.
Summary
Pancreaticoduodenectomy (PD) is the treatment of choice for resectable periampullary tumors. The most difficult, time-consuming, and complication-prone step in pancreaticoduodenectomy is the pancreaticojejunostomy step. Different surgical techniques for anastomosis have been attempted to decrease the incidence of pancreatic fistula (PF). Leakage from pancreatic anastomosis remains the single most important cause of morbidity, and it also contributes significantly to prolonged hospitalization and mortality. The best technique in pancreatic anastomosis is still debated. The choice of anastomotic methods might be based on the preference of surgeon or individual characteristics of each patient. From a technical standpoint, an “ideal” pancreaticojejunal anastomosis would meet the following criteria: applicable to all patients, easy to teach, and associated with a low rate of pancreatic anastomotic failure-related complications. More than 80 different methods of pancreaticoenteric reconstruction have been proposed, illustrating the complexity of surgical techniques as well as the absence of a gold standard. Authors describe two main types of anastomosis: pancreatojejunostomy, so-called invagination anastomosis, and pancreaticojejunostomy, so-called duct-to-mucosa anastomosis. They cite retrospective and prospective studies describing various operating techniques taking into consideration the placement method of sutures (interrupted suture and continuous suture), number of layers of the anastomosis, the use of additional surgical amenities (microscope, loup, and other surgical equipment), the use of additional surgical safety measures (stenting, polypropylene mesh, omental flap, fibrin glue). The authors also present their own pancreatojejunostomy modification after pancreatoduodenectomy.



Pankreatoduodenektomia (PD) jest leczeniem z wyboru w przypadku resekcyjnych okołobrodawkowych guzów (łagodnych i złośliwych guzów pola trzustkowo-dwunastniczego). Zespolenie trzustkowo-jelitowe po PD jest jednym z najtrudniejszych, najbardziej czasochłonnych i obarczonych największą liczbą powikłań wśród zespoleń wykonywanych w obrębie jamy brzusznej. Z tego względu, zespolenie to nazwane jest piętą Achillesa. Zespolenie pomiędzy kikutem trzustki a jelitem można wykonać wieloma metodami. Różne techniki chirurgiczne stosowane są w celu zmniejszenia ilości pooperacyjnych przetok trzustkowych (PPT). Nieszczelność zespolenia trzustkowo-jelitowego jest jedną z ważniejszych przyczyn wzrostu chorobowości, wydłuża znacząco czas hospitalizacji, zwiększa śmiertelność oraz może pogarszać jakość życia w odległym okresie. Wybór najlepszej, najbezpieczniejszej metody zespolenia jest ciągle przedmiotem dyskusji. Wybór techniki zespolenia powinien być zależny od preferencji chirurga i indywidualnych cech pacjenta. Z technicznego punktu widzenia, idealne zespolenie trzustkowo-jelitowe powinno spełniać następujące kryteria: można go wykonać u każdego pacjenta, jest łatwe do wykonania i obarczone niską liczbą PPT wraz z towarzyszącymi powikłaniami (1). Obecnie istnieje ponad 80 metod zespolenia trzustkowo-jelitowego, które cechują się różnorodnością technik chirurgicznych, przy jednoczesnym braku złotego standardu.
Wyróżniamy dwa główne rodzaje zespoleń: zespolenie kikuta trzustki z jelitem metodą inwaginacji i zespolenie przewodu trzustkowego z jelitem (tzw. „duct-to-mucosa”). Wiele czynników uznaje się za zwiększające ryzyko powikłań. Najważniejsze wśród nich, odpowiedzialne za dużą liczbę przetok trzustkowych, to mała średnica przewodu Wirsunga oraz miękka, krucha lub tłuszczowa konsystencja trzustki. Wiele retrospektywnych i prospektywnych badań wykazało konieczność modyfikacji zespoleń w celu zmniejszenia liczby PPT (2). Odsetek powstania przetok waha się pomiędzy 5-30%, w zależności od używanej definicji przetoki (3). Aby wyniki badań i skuteczność metody zespalania były porównywalne, należy ujednolicić definicję przetoki trzustkowej oraz jej ciężkość. Najaktualniejsza, użyteczna i łatwa do zastosowania jest definicja uwzględniająca ciężkość PPT stworzona przez International Study Group on Pancreatic Fistulas (ISGPF) (4, 5).
Zespolenie pomiędzy trzustką a jelitem można wykonać koniec do końca z inwaginacją oraz koniec do boku z zespoleniem „duct-to-mucosa” lub bez. Zespolenia koniec do końca z inwaginacją nie można wykonać, gdy proporcje między średnicą przekroju jelita i trzustki są nieodpowiednie, nie wymaga jednak dodatkowego nacięcia jelita jak w metodzie koniec do boku. Wg niektórych autorów zespolenie koniec do końca z inwaginacją jest bezpieczniejsze u pacjentów z grupy dużego ryzyka, z wąskim przewodem Wirsunga lub miękką, kruchą trzustką (6, 7). Podobny pogląd mają Yang i wsp. (2). Zalecają on swoją zmodyfikowaną metodę (zmodyfikowana metoda Childa), w której zespolenie trzustkowo-jelitowe koniec do końca wykonuje się dwoma warstwami szwów polipropylenowych, szczególnie w sytuacji, gdy położenie zespalanego przekroju trzustki jest niekorzystne lub/i trzustka jest miękka. Autorzy tej modyfikacji uważają, że dwie warstwy szwów ciągłych zapewniają równomierne rozłożenie napięcia zespalanych tkanek. Ciekawą modyfikację zespolenia koniec do końca przedstawili również autorzy chińscy, którzy stosowali zespolenie trzustkowo-jelitowe koniec do końca z wgłobieniem z użyciem szwów „U” prowadzonych przez całą grubość miąższu trzustki (8). W swoim materiale (88 pacjentów) stwierdzili oni 2,2% pooperacyjnych przetok trzustkowych. Dobre wyniki uzyskali również Zhang i wsp., stosując szwy pojedyncze „U” pomiędzy pełnej grubości ścianą jelita a torebką trzustki (9). Autorzy nie stwierdzili pooperacyjnych przetok trzustkowych. Prospektywne randomizowane badanie porównujące klasyczne zespolenie trzustkowo-jelitowe z zespoleniem typu „binding” (szew otaczający, obwiązujący obwód trzustki wraz z nasadzonym na nią jelitem) przedstawili Peng i wsp. (10). W metodzie tej szczególnie ważne jest odpowiednie założenie szwów typu „binding” tak, aby zachować prawidłowe ukrwienie jelita i trzustki. Błona śluzowa jelita, w miejscu przylegania do trzustki, została częściowo zniszczona przez zastosowanie 10% fenolu, a następnie spłukana 75% alkoholem i solą fizjologiczną. Inni autorzy do zniszczenia śluzówki jelita używają powierzchownej koagulacji (11). Usuwanie śluzówki ma zmniejszyć wydzielanie jelitowe i ułatwić gojenie zespolenia. Peng i wsp. wykazali, że wchłanialny szew „binding” zmniejsza ilość PPT (10). Nie zgadzają się z tym Maggiori i wsp., twierdząc, że ten rodzaj szwu charakteryzuje się dłuższym okresem gojenia PPT oraz, że jego stosowanie wiąże się z większą liczbą pooperacyjnych krwotoków (12). W doświadczalnej pracy Bai i wsp. porównali trzy rodzaje zespoleń: koniec do końca z inwaginacją, koniec do boku z zespoleniem „duct-to-mucosa” i zespolenie „binding” (13). Oceniali oni funkcjonalność zespoleń oraz funkcję egzokrynną trzustki. Funkcjonalność zespolenia oceniano po 8 tygodniach, badając przyrost masy ciała, ciśnienie w przewodzie trzustkowym, wykonując test sekretynowy, pankreatografię oraz makroskopowe i histologiczne zmiany w miejscu zespolenia. Wykazali oni, że największe nasilenie różnego stopnia przewężeń, poszerzeń i zmienności w przebiegu przewodu Wirsunga oraz nasilone zwłóknienie w obrębie wgłobienia występowało po wykonaniu zespoleniu koniec do końca z inwaginacją (13).

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Grobmyer SR, Kooby D, Blumgart LH, Hochwald SN: Novel pancreaticojejunostomy with a low rate of anastomotic failure-related complications. J Am Coll Surg 2010; 210: 54-59.
2. Yang YL, Xu XP, Wu GQ et al.: Prevention of pancreatic leakage after pancreaticoduodenectomy by modified Child pancreaticojejunostomy. Hepatobiliary Pancreat Dis Int 2008; 7: 426-429.
3. Hakamada K, Narumi S, Toyoki Y et al.: An easier method for performing a pancreaticojejunostomy for the soft pancreas using a fast-absorbable suture. World J Gastroenterol 2008; 14: 1091-1096.
4. Bassi C, Dervenis C, Butturini G et al.: International Study Group on Pancreatic Fistula Definition.Postoperative pancreatic fistula: an international study group (ISGPF) definition. Surgery 2005; 138: 8-13.
5. Berger AC, Howard TJ, Kennedy EP et al.: Does type of pancreaticojejunostomy after pancreaticoduodenectomy decrease rate of pancreatic fistula? A randomized, prospective, dual-institution trial. J Am Coll Surg 2009; 208: 738-747.
6. Osada S, Imai H, Sasaki Y et al.: The Best Choice to Achieve Zero Complications after Pancreatoduodenectomy. Surgical Science 2011; 2, 45-51.
7. Shrikhande SV, Qureshi SS, Rajneesh N, Shukla PJ: Pancreatic anastomoses after pancreaticoduodenectomy: do we need further studies? World J Surg 2005; 29: 1642-1649.
8. Chen XP, Qiu FZ, Zhang ZW et al.: A new simple and safe technique of end-to-end invaginated pancreaticojejunostomy with transpancreatic U-sutures early postoperative outcomes in consecutive 88 cases. Langenbecks Arch Surg 2009; 394: 739-744.
9. Zhang X, Xuan W, Jiang T et al.: Effect of end-to-end invagination pancreaticojejunostomy with circle discontinuous U suture in pancreatic surgery. Front Med China 2007; 1: 46-48.
10. Peng SY, Wang JW, Lau WY et al.: Conventional versus binding pancreaticojejunostomy after pancreaticoduodenectomy: a prospective randomized trial. Ann Surg 2007; 245: 692-698.
11. Chen H, Lai E, Su S et al.: Modified Technique of Pancreaticojejunal Anastomosis with Invagination Following Pancreaticoduodenectomy: A Cohort Study. World J Surg 2008; 32: 2695-2700.
12. Maggiori L, Sauvanet A, Nagarajan G et al.: Binding versus conventional pancreaticojejunostomy after pancreaticoduodenectomy: a case-matchedstudy. J Gastrointest Surg 2010; 14: 1395-400.
13. Bai MD, Rong LQ, Wang LC et al.: Experimental study on operative methods of pancreaticojejunostomy with reference to anastomotic patency and postoperative pancreatic exocrine function. World J Gastroenterol 2008; 14: 441-447.
14. Langrehr JM, Bahra M, Jacob D et al.: Prospective randomized comparison between a new mattress technique and Cattell (duct-to-mucosa) pancreaticojejunostomy for pancreatic resection. World J Surg 2005; 29: 1111-1119.
15. Shinchi H, Takao S, Maemura K, Aikou T: A new technique for pancreaticogastrostomy for the soft pancreas: the transfixing suture method. J Hepatobiliary Pancreat Surg 2006; 13: 212- 217.
16. Kleespies A, Rentsch M, Seeliger H et al.: Blumgart anastomosis for pancreaticojejunostomy minimizes severe complications after pancreatichead resection. Br J Surg 2009; 96: 741-750.
17. Kennedy EP, Brumbaugh J, Yeo CJ: Reconstruction Following the Pylorus Preserving Whipple Resection: PJ, HJ, and DJ. J Gastrointest Surg 2010; 14: 408-415
18. Warshaw AL, Thayer SP: Pancreaticoduodenectomy. J Gastrointest Surg 2004; 8: 733-741.
19. Batignani G, Fratini G, Zuckermann M et al.: Comparison of Wirsung-jejunal duct-to-mucosa and dunking technique for pancreatojejunostomy after pancreatoduodenectomy. Hepatobiliary Pancreat Dis Int 2005; 4: 450-455.
20. Hayashibe A, Kameyama M: Duct-to-mucosa pancreaticojejunostomies with a hard pancreas and dilated pancreatic duct and duct-to-mucosa pancreaticojejunostomies with a soft pancreas and non-dilated duct. HPB 2008; 10: 54-57.
21. Suzuki Y, Fujino Y, Tanioka Y et al.: Selection of pancreaticojejunostomy techniques according to pancreatic texture and duct size. Arch Surg 2002; 137: 1044-1047.
22. Hashimoto Y, Traverso LW: Pancreatic anastomotic failure rate after pancreaticoduodenectomy decreases with microsurgery. J Am Coll Surg 2010; 211: 510-521.
23. Sugiyama M, Suzuki Y, Abe N et al.: Pancreatic duct holder for facilitating duct-to-mucosa pancreatojejunostomy after pancreatoduodenectomy. Am J Surg 2009; 197: e18-20.
24. Azumi Y, Isaji S, Kato H et al.: A standardized technique for safe pancreaticojejunostomy: Pair-Watch suturing technique. World J Gastrointest Surg 2010; 2: 260-264.
25. Liu ZM, Yang WJ, Feng YC: One-layer pancreaticojejunostomy for prevention of pancreatic fistulae. Hepatobiliary Pancreat Dis Int 2004; 3: 140-143.
26. Ibrahim S, Tay KH, Launois B, Ta NC: Triple-layer duct-to-mucosa pancreaticojejunostomy after pancreaticoduodenectomy. Dig Surg 2006; 23: 296-302.
27. Lee SE, Yang SH, Jang JY, Kim SW: Pancreatic fistula after pancreaticoduodenectomy: a comparison between the two pancreaticojejunostomy methods for approximating the pancreatic parenchyma to the jejunal seromuscular layer: interrupted vs continuous stitches. World J Gastroenterol 2007; 13: 5351-5356.
28. Kuroki T, Tajima Y, Kitasato A et al.: Stenting versus non-stenting in pancreaticojejunostomy: a prospective study limited to a normal pancreas without fibrosis sorted by using dynamic MRI. Pancreas 2011; 40: 25-29.
29. Winter JM, Cameron JL, Campbell KA et al.: Does pancreatic duct stenting decrease the rate of pancreatic fistula following pancreaticoduodenectomy? Results of a prospective randomized trial. Gastrointest Surg 2006; 10: 1280-1290.
30. Suzuki S, Kaji S, Koike N et al.: Pancreaticojejunostomy of duct to mucosa anastomosis can be performed more safely without than with a stenting tube. Am J Surg 2009; 198: 51-54.
31. Huang DY, Wang XF, Zhou W et al.: Polypropylene mesh-reinforced pancreaticojejunostomy for periampullar neoplasm. World J Gastroenterol 2007; 13: 6072-6075.
32. Kapoor VK, Sharma A, Behari A, Singh RK: Omental flaps in pancreaticoduodenectomy. JOP 2006; 7: 608-615
33. Chirletti P, Caronna R, Fanello G et al.: Pancreaticojejunostomy with application of fibrinogen/thrombin-coated collagen patch (TachoSil) in Roux-en-Y reconstruction after pancreaticoduodenectomy. J Gastrointest Surg 2009; 13: 1396-1398.
34. Mita K, Ito H, Fukumoto M et al.: Pancreaticojejunostomy using a fibrin adhesive sealant (TachoComb) for the prevention of pancreatic fistula after pancreaticoduodenectomy. Hepatogastroenterology 2011; 58: 187-191.
35. Lillemoe KD, Cameron JL, Kim MP et al.: Does fibrin glue sealant decrease the rate of pancreatic fistula after pancreaticoduodenectomy? Results of a prospective randomized trial. J Gastrointest Surg 2004; 8: 766-772.
otrzymano: 2011-07-20
zaakceptowano do druku: 2011-08-17

Adres do korespondencji:
*Katarzyna Kuśnierz
Katedra i Klinika Chirurgii Przewodu Pokarmowego SUM
ul. Medyków 14, 40-752 Katowice
tel.: (32) 789-42-52
e-mail: kasiachir@wp.pl

Postępy Nauk Medycznych s1/2011
Strona internetowa czasopisma Postępy Nauk Medycznych