Cjanus cajan (L.) Mill sp. jest subtropikalną rośliną rosnącą w południowych Chinach. Odgrywa ona ważną rolę w medycynie tradycyjnej. Stosowana jest do leczenia cukrzycy, wrzodziejących ran, podrażnień skóry, usuwania kamieni moczanowych i w okresie menopauzy. Głównymi substancjami aktywnymi biologicznie są flawonoidy. Autorzy zajęli się oceną izoflawonu kajenolu dominującego w wyciągach z korzeni omawianej rośliny.

Badania prowadzono z użyciem wzorcowych szczepów bakterii Gram-dodatnich (Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, Bacillus subtilis) i bakterii Gram-ujemnych (Escherichia coli, Proteus vulgaris, Pseudomonas aeruginosa). Aktywność przeciwbakteryjną kajenolu określano w podłożu płynnym.

Stwierdzono, że kajenol odznaczał się wysoką aktywnością przeciwbakteryjną. Hamował on wzrost wymienionych bakterii w granicach stężeń 100-200 μg/ml. Jest to o tyle istotne, że zazwyczaj działanie substancji pochodzenia roślinnego na bakterie Gram-dodatnie jest wielokrotnie silniejsze w porównaniu do bakterii Gram-ujemnych. Wykazano ponadto, że mechanizm działania kajenolu na bakterie Gram-dodatnie polegał na uszkodzeniu błony cytoplazmatycznej komórek, a u bakterii Gram-ujemnych na uszkadzaniu DNA komórkowego.

Humulus lupulus L. od dawna stosowany jest w lecznictwie tradycyjnym jako środek przeciwdepresyjny, usuwający bezsenność, lęk, pobudliwość oraz niepokój połączony z napięciowym bólem głowy i skurczami jelitowymi. Ponadto stwierdzono, że chmiel odznacza się właściwościami estrogennymi. Za to działanie odpowiedzialna jest 8-prenylonaryngenina, która naśladuje działanie 17β-estradiolu.