Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Nowa Medycyna 2/2016, s. 77-80 | DOI: 10.5604/17312485.1209446
*Maria Ciesielska1, Przemysław Ciesielski2
Od wziernika Hipokratesa do współczesnego rektoskopu
From speculum Hippocraticum to the modern rectoscope
1Professor Jan Nielubowicz Regional Medical Chamber in Warsaw;
Head of the Historical Division
2Warsaw Proctology Centre, Saint Elizabeth’s Hospital, Mokotów Medical Centre
Head of Centre: Associate Professor Małgorzata Kołodziejczak, PhD
Streszczenie
Endoskopia jest dziś uznaną metodą diagnostyki i leczenia stosowaną w niemal wszystkich specjalnościach lekarskich. Lekarze i wynalazcy przełomu XVIII i XIX wieku wprowadzili do praktyki pierwsze wzierniki – narzędzia używane do oglądania wnętrza ciała pacjenta. Kolejno oglądano: jamy nosowe i gardło, potem kanały słuchowe zewnętrzne, jamę macicy i pęcherz moczowy. Główną trudnością, jaką napotkali konstruktorzy wzierników, była konieczność stworzenia wygodnego i bezpiecznego dla pacjenta oświetlenia wnętrza ciała. Liderami pośród konstruktorów byli lekarze irlandzcy i amerykańscy. Pierwszy rektoskop został skonstruowany w 1895 roku, a w 1903 roku został wprowadzony do użycia przez swego twórcę – amerykańskiego ginekologa i położnika Howarda Atwooda Kelly’ego z John Hopkins Hospital. Artykuł prezentuje historię powstania pierwszego rektoskopu oraz zawiera fragmenty pracy opublikowanej przez Kelly’ego w czasopiśmie „Annals of Surgery” w 1895 roku na ten temat. Czytając publikację Kelly’ego, dochodzimy do wniosku, że współczesne rektoskopy nie zmieniły się istotnie przez 100 lat i nadal są użytecznym narzędziem medycznym.
Summary
Endoscopy is now recognized method of diagnosis and treatment used in almost all medical specialties. Physicians and inventors of the 18th and 19th century introduced into practice the first speculum – an instrument that was used to allow inspection inside the human body. First the nasal cavity and throat, then the external ear canal, uterine cavity and bladder were assesed. The main difficulty of the inventors was to develop a convenient and safe lighting. The Irish and American physicians were the leaders. The first rectoscope was constructed in 1895 and in 1903 it was introduced into practice by the American gynecologist and obstetrics Howard Atwood Kelly at John Hopkins Hospital. This article presents the history of the first rectoscope and presents excerpts from the Kelly’s observations published in 1895 in the ”Annals of Surgery”. Reading the Kelly’s publication today, we come to the conclusion that contemporaneous rectoscopes have not changed significantly for over 100 years and yet are still useful and necessary medical instruments.



Endoskopia jest dziś uznaną metodą diagnostyki i leczenia stosowaną w niemal wszystkich specjalnościach lekarskich. Dzięki rozwojowi nowych technologii zabiegi endoskopowe stały się synonimem chirurgii małoinwazyjnej. Ale nie zawsze tak było. Jeszcze w XIX wieku panowało powszechne przekonanie, że kunszt chirurga mierzony jest wielkością cięcia, jakiego dokonuje on podczas zabiegu, zaś zaglądanie do wnętrza ludzkiego ciała za pomocą wzierników traktowano jako mało istotną nowinkę medyczną. Dopiero przełom XIX i XX wieku przyniósł faktyczny rozwój nowych metod diagnostycznych – począwszy od subtelnych badań serologicznych po eksploratywną laparotomię. Techniczne możliwości rozwoju diagnostyki inwazyjnej stały się wówczas możliwe dzięki rozwojowi anestezji i aseptyki, a zdobycze techniki przyniosły postęp w zakresie badań endoskopowych.
Mało kto zdaje sobie sprawę, iż ojcem endoskopii był Hipokrates. Nie mamy co do tego wątpliwości, gdy czytamy fragment jego tekstu pochodzący z IV w. p.n.e.: „Jeśli kłykciny sięgają głębiej, musisz zbadać je za pomocą wziernika i bądź ostrożny, nie daj się zwieść wziernikowi, bo gdy jelito jest rozszerzone, wydaje się, że kłykciny są rozproszone, a gdy jelito zapada się, tworzą ponownie guz” (1). Jakkolwiek narzędzia chirurgiczne z czasów Hipokratesa zachowały się do dziś, to nie wiemy nic na temat samego endoskopu, a zwłaszcza na temat używanego w nim źródła światła. Przez kolejne stulecia opracowanie wygodnego i bezpiecznego oświetlenia było dla konstruktorów wzierników najtrudniejszym zadaniem. Idealny endoskop, niezależnie od obszaru jego zastosowania, miał umożliwiać wniknięcie do wnętrza ciała i jego obserwację. Ale obserwacja była możliwa jedynie, gdy wnętrze zostało dostatecznie dobrze oświetlone. W erze przededisonowskiej konstruktorzy wzierników wykorzystywali w tym celu na ogół płomień świecy lub spalających się substancji. Nie był to sposób ani wygodny, ani bezpieczny dla pacjenta.
Jednym z pierwszych konstruktorów sztucznego źródła światła był włoski fizyk Gerolamo Cardano (1501-1576) (2). Niestety źródła historyczne milczą na temat szczegółów jego odkrycia. Współczesny mu lekarz i anatom Giulio Cesare Aranzio (1530-1589) użył do oświetlenia jamy nosowej pacjenta kamery otworkowej (camera obscura), wykorzystując zogniskowane światło słoneczne (3). Badanie chorego było jednak możliwe jedynie przy sprzyjających warunkach zewnętrznych. Istotny postęp dokonał się w 1729 roku, kiedy Archibald Cleland użył dwuwypukłej soczewki w celu przekierowania w pożądanym kierunku wiązki światła pochodzącej ze świecy. Cleland, podobnie jak Aranzio, skierował światło do jamy nosowej pacjenta, ale zaraz po nim Samuel Vogel wykorzystał to odkrycie do zobrazowanie błony bębenkowej (2). Zatem pierwsze badania endoskopowe wiązały się z rozwijającą się wówczas nową dziedziną medycyny – otolaryngologią.
Prawdziwym kamieniem milowym w rozwoju XVIII-wiecznej endoskopii było skonstruowanie przez Andrè Levreta (1703-1780) nowoczesnego wziernika ginekologicznego wykorzystującego sztuczne źródło światła. Co najważniejsze, wziernik Levreta służył nie tylko do diagnostyki, ale także do leczenia. Dziś trudno jest jednogłośnie osądzić, kto zasługuje na miano „ojca współczesnej endoskopii”. Dla ginekologów może być nim Levret, zaś dla urologów jest nim niewątpliwie Philip Bozzini (1773-1809). Ten wiedeński lekarz był twórcą tzw. Lichtleitera, pierwszego endoskopu składającego się z oddzielonych od siebie: toru wizyjnego i kanału przewodzącego światło pochodzące z płomienia świecy. W urządzeniu Bozziniego wykorzystano wszystkie dotychczasowe zdobycze techniki, w tym soczewki płaskie, wklęsłe i wypukłe ustawione w taki sposób, aby dostarczyć obraz wprost do oka badającego. Wziernik ten udoskonalił w kolejnych latach francuski urolog Pierre Salomon Sègalas (1792-1875), prezentując w 1826 roku ulepszoną wersję pod nazwą „wziernik cewkowo-pęcherzowy”, a po nim Maximilian Carl-Friedrich Nitze (1848-1906).
Przełom XVIII i XIX wieku to okres, gdy w rozwoju endoskopii najważniejszym stało się uzyskanie silnej, skupionej wiązki światła. Antonin Jean Desormeaux – francuski chirurg z Hôpital Necker – przeprowadził pierwszą operację z użyciem wziernika wyposażonego w źródło światła pochodzące z lampy gazowej wykorzystującej mieszankę alkoholu i terpentyny (3). Desormeaux jest dziś także uważany za twórcę terminu „endoskopia” (franc. l’endoscopie), który zaproponował podczas posiedzenia paryskiej Akademii Nauk (Academy of Science) w lipcu 1853 roku.

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Hipokrates (tłum. Francis A): On Hemorrhoids. Part 5, De Arte. Udostępnione w internecie przez The Internet Classics Archive: http://classics.mit.edu//Hippocrates/hemmor.html (dostęp z dnia: 25.04.2016 r.). 2. Nezhat C: Netzhat’s history of endoscopy. Let there be light: A Historical Analysis of Endoscopy Ascension’s since Antiquity; http://laparoscopy.blogs.com/endoscopyhistory (dostęp z dnia: 25.04.2016 r.). 3. Winter HS, Murphy MS, Mougenot JF, Cadranel S (eds.): Pediatric Gastrointestinal Gastroscopy. BC Decker Inc, Hamilton (Canada) 2006: 32-41. 4. Michalik MB, Płusa T, Ney B (red.): Kronika medycyny. Wydawnictwo Kronika, Warszawa 1994: 315. 5. Noszczyk W: Chirurgia. [W:] Noszczyk W, Supady J (red.): Dzieje medycyny w Polsce. Opracowania i szkice. Tom 1. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2015: 316. 6. Coakley D: Irish Masters of Medicine. Town House, Dublin 1992: 197-204. 7. Maksimović J, Maksimowić M: From history of proctology. Arch Oncol 2013; 21: 28-33. 8. Kelly HA: A new method of examination and treatment of diseases of the rectum and sigmoid flexure. Ann Surg 1895 Apr; 21(4): 468-478.
otrzymano: 2016-04-29
zaakceptowano do druku: 2016-05-20

Adres do korespondencji:
*Maria Ciesielska
ul. Gen. T. Kościuszki 39
05-230 Kobyłka
drmariaciesielska@gmail.com

Nowa Medycyna 2/2016
Strona internetowa czasopisma Nowa Medycyna