Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Postępy Nauk Medycznych 1/2006, s. 5-8
Krzysztof Kuzdak, Sebastian Niedźwiecki
Techniki minimalnie inwazyjne w chirurgii endokrynologicznej – przegląd piśmiennictwa
Minimally invasive techniques in endocrine surgery – literature review
z Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
Klinika Chirurgii Endokrynologicznej i Ogólnej W.S.S. im. M. Kopernika
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Krzysztof Kuzdak
Streszczenie
Chirurgia minimalnie inwazyjna przeżywa w ostatnich latach dynamiczny rozwój. Techniki małoinwazyjne znajdują zastosowanie w praktycznie wszystkich działach chirurgii, w tym także w chirurgii endokrynologicznej. Operacje małoinwazyjne tarczycy, przytarczyc czy nadnerczy stanowią codzienną praktykę kliniczną. Mniejsza utrata krwi, mniejszy uraz operacyjny, czy też znacznie lepszy efekt kosmetyczny ugruntowały pozycję chirurgii małoinwazyjnej w leczeniu chirurgicznym chorób endokrynologicznych.
Summary
Minimally invasive surgery has been undergoing its dynamic development in recent years. Minimally invasive techniques find their applications practically in all surgical wards, inclusive in endocrinological surgery. Minimally invasive thyroid, parathyroid and suprarenal gland surgery constitute everyday clinical practice. Not big blood loss, little operative trauma or considerably better cosmetic effect rendered position of minimally invasive surgery in surgical treatment of endocrinological diseases established.



Chirurgia minimalnie inwazyjna przeżywa w ostatnich latach dynamiczny rozwój. Techniki małoinwazyjne znajdują zastosowanie w praktycznie wszystkich działach chirurgii, w tym także w chirurgii endokrynologicznej. Na obecnym etapie rozwoju endokrynologicznej chirurgii małoinwazyjnej techniki zabiegów minimalnie inwazyjnych są w zasadzie określone. Stąd też nie spotyka się już w piśmiennictwie opisów pionierskich metod małoinwazyjnych. Uwaga chirurgów skupia się na porównaniu klasycznych technik operacyjnych z metodami minimalnie inwazyjnymi, porównaniu różnych sposobów operacji minimalnie inwazyjnych oraz określeniu rodzaju, częstości powikłań oraz sposobów zapobiegania im. Weryfikacja przydatności małoinwazyjnych sposobów operacji przeprowadzana jest w oparciu o badania na dużych grupach chorych.
Tarczyca
Operacje minimalnie inwazyjne tarczycy z użyciem endoskopu mają w założeniu powodować w porównaniu z klasyczną techniką mniejszy uraz, niewielkie dolegliwości pooperacyjne, skrócenie czasu hospitalizacji oraz lepszy efekt kosmetyczny (1). Jednocześnie wyniki leczenia przy użyciu obu metod powinny być porównywalne. Włoscy autorzy dzielą metodę MIVAT (minimally invasive video-assisted thyroidectomy) według rodzajów dostępu na technikę z dostępem całkowicie zamkniętym (szyjnym, piersiowym lub pachowym) z/bez insuflacji CO2, metodę otwartą z dostępem mininwazyjnym oraz technikę otwartą wspomaganą endoskopowo (video-assisted) (1). Zalecają dostęp według metody Miccoliego (ciecie 1,5-3 cm ok. 2 cm nad wcięciem mostka) jako optymalny dla techniki wspomaganej video.
Pierwsza duża analiza statystyczna MIVAT z roku 2002 obejmowała 336 chorych operowanych w ośrodku włoskim w Pizie, gdzie w 1998 roku dokonano pierwszej operacji MIVAT (2). Wśród 336 pacjentów w 8 przypadkach doszło do porażenia nerwu krtaniowego wstecznego, a w u 11 chorych do niedoczynności przytarczyc. Konwersja była konieczna u 4,5% operowanych (2).
Daje się zauważyć poprawa wyników leczenia chorób tarczycy za pomocą MIVAT wraz ze wzrostem liczby zoperowanych pacjentów i dłuższym czasem wykonywania tych zabiegów w danym ośrodku. W tym samym ośrodku na grupie 427 chorych wykazano brak różnic w częstości powikłań, radykalności i czasu trwania zabiegu między MIVAT a klasyczną tyroidektomią lub lobektomią (3). Wskazania do MIVAT ograniczono do guzków nieprzekraczjących 3,5 cm średnicy i 25 cc całkowitej objętości tarczycy, bez cech zapalenia oraz cech nowotworu złośliwego (zarówno w badaniu klinicznym jak i BAC). Są to wskazania powszechnie dzisiaj stosowane przy kwalifikacji pacjentów do zabiegu minimalnie inwazyjnego. Średni czas lobektomii przy użyciu MIVAT wynosił 30,4 minuty, a tyroidektomii 50,2 min. U 0,7% pacjentów doszło do uszkodzenia nerwu krtaniowego wstecznego, a w 0,4% przypadków do pooperacyjnej niedoczynności przytarczyc. Konwersja była konieczna u 1,2% chorych. Czas hospitalizacji wynosił od 1 do 4 dni. Autorzy podkreślają porównywalność wyników MIVAT do klasycznej techniki operacyjnej przy zachowaniu wszystkich zalet zabiegów minimalnie inwazyjnych: mniejszych dolegliwości bólowych, lepszego efektu kosmetycznego. Tak dobre wyniki, powtarzalność, bezpieczeństwo techniki małoinwazyjnej zależą głównie od właściwego doboru pacjentów według wskazań podanych powyżej (3) .
Badanie 6-letnie przeprowadzone w wiodącym w chirurgii małoinwazyjnej tarczycy ośrodku włoskim wykazało, że wśród 579 operowanych za pomocą metody MIVAT chorych zaledwie w 1,3% przypadków doszło do porażenia nerwu krtaniowego wstecznego, u 0,2% pacjentów do pooperacyjnej niedoczynności przytarczyc, a 0,1% chorych do krwawienia (4). Czas hospitalizacji po zabiegu wyniósł 24 godziny (4). Technika MIVAT okazała się metodą porównywalną pod względem bezpieczeństwa i częstości powikłań z techniką klasyczną.
Chińscy autorzy wykonali u 150 chorych endoskopowo tyroidektomię z dostępu piersiowego przez brodawkę piersiową (5). Wskazania obejmowały zarówno wole obojętne, chorobę Gravesa-Basedowa oraz nowotwory tarczycy. Po zabiegu w żadnym przypadku nie stwierdzono powikłań pod postacią niedoczynności przytarczyc czy porażenia nerwu krtaniowego wstecznego (5).
Rozwinięciem metody MIVAT jest technika VANS (video-assisted neck surgery). W metodzie tej nie używa się insuflacji, a pole operacyjne poszerza się, używając odciągów skóry (6). Autorzy japońscy na grupie 153 pacjentów wykazali przydatność tej metody do usuwania dużych (nawet do 7,4 cm) guzów tarczycy (6). Nie wykazano różnic w utracie krwi i czasie trwania zabiegu między operacjami guzów małych (<5 cm) i dużych (>5 cm) (6).
W przedstawionych doniesieniach rodzaj zabiegu ograniczony był do tyroidektomii lub lobektomii, a zakres resekcji określony był przed operacją. Niemieccy chirurdzy udowodnili możliwość zróżnicowania rodzaju zabiegu minimalnie inwazyjnego zależnie od zastanych warunków anatomicznych i zakresu zmian patologicznych gruczołu (7). Wśród 196 chorych wykonali wycięcie guzka tarczycy, totalną lub subtotalną lobektomię. Konwersja była konieczna u 7,7% operowanych. Do porażenia nerwu krtaniowego wstecznego doszło u 2%, a niedoczynności przytarczyc u 5,6% pacjentów (7).
Skuteczność techniki minimalnie inwazyjnej w leczeniu nowotworów tarczycy jest dyskusyjna. Porównano dwie grupy chorych z rakiem brodawkowatym tarczycy operowanych klasycznie (17 pacjentów) i metodą MIVAT (16 pacjentów). Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w wychwycie jodu i stężeniu tyreoglobuliny po miesiącu od zabiegu. Doszczętność metody MIVAT jest porównywalna do klasycznej tyroidektomii. (8)
Przytarczyce
Ważnym zagadnieniem w chirurgii małoinwazyjnej przytarczyc jest określenie ich lokalizacji. Przeprowadzono badanie na 254 chorych poddanych miniinwazyjnej paratyroidektomii porównujące skuteczność trzech metod lokalizacji przytarczyc: SPECT, scyntygrafii i śródoperacyjnego pomiaru stężenia PTH (9). Udowodniono zdecydowanie największą czułość (99,5%) i skuteczność tego ostatniego badania do lokalizacji przytarczyc w chirurgii małinwazyjnej (9).
Metody minimalnie inwazyjne są szczególnie skuteczne zwłaszcza w przypadkach pojedynczego gruczolaka przytarczyc. W ośrodku holenderskim oceniono 49 chorych z pojedynczym gruczolakiem przytarczyc rozpoznanym w USG i scyntygrafii operownych z dostępu bocznego techniką minimalnie inwazyjną (10). W 90% przypadków udało się uzyskać trwałą normokalcemię nawet bez użycia śródoperacyjnego oznaczania stężenia parathormonu (10).
Skuteczność metod minimalnie inwazyjnych w chirurgii przytarczyc określono na podstawie badania obejmującego 69 pacjentów z pierwotną nadczynnością przytarczyc (10). Klasyczną operację wykonano u 35 z tych pacjentów, a minimalnie inwazyjną z przedoperacyjną (99m)Tc Sestamibi u 34 chorych. W grupie drugiej wykazano krótszy czas zabiegu i hospitalizacji oraz szybszą poprawę stanu ogólnego po operacji (11). Autorzy postulują przyjęcie minimalnie inwazyjnej paratyroidektomii z przedoperacyjną (99m)Tc Sestamibi jako „złotego standardu” w chirurgii przytarczyc (11).
Na 51 pacjentów porównano skuteczność znieczulenia miejscowego i ogólnego w małoinwazyjnej paratyroidektomii (MIVAP) (12). U 26 pacjentów zastosowano znieczulenie miejscowe polegające na blokadzie obustronnej splotu szyjnego oraz miejscowych wstrzyknięć linokainą, a 25 chorych znieczulono ogólnie. Wykazano, że MIVAP skojarzony ze znieczuleniem miejscowym wiąże się z krótszym czasem operacji i mniejszym użyciem środków przeciwbólowych po zabiegu (12).
Największe badanie porównujące klasyczną technikę operacji przytarczyc z metodą małoinwazyjną (MIP) przeprowadzili autorzy amerykańscy (13). Grupa badana liczyła 1361 pacjentów. Skuteczność obu metod operacyjnych była jednakowa i wynosiła 97% (13). Tylko w jednym przypadku MIP doszło do nawrotu nadczynności przytarczyc. Czułość przedoperacyjnych badań obrazowych określono w przypadku scyntygrafii sestamibi na 86% a USG na 61%. U 49% pacjentów operowanych za pomocą MIP zastosowano znieczulenie miejscowe. Także 49% chorych operowanych tą techniką przebywało tylko jedną dobę w szpitalu. Czułość śródoperacyjnego pomiaru stężenia parathormonu określono na 98%. Autorzy zalecają MIP z przedoperacyjną scyntygrafią sestamibi i śródoeperacyjnym pomiarem stężenia parathormonu jako postępowanie standardowe w przypadku nadczynności przytarczyc.
Skuteczność minimalnie inwazyjnej paratyroidektomii (MIP) potwierdziła analiza 97 chorych operowanych tą metodą, u których wykonano przedoperacyjną scyntygrafię sestamibi, USG oraz śródperacyjny pomiar stężenia parathormonu (14). U 93 chorych zidentyfikowano i wycięto gruczolaka przytarczyc. Średni czas operacji wynosił 66+/-39 minut. Chorzy opuszczali szpital w 1. dobie pooperacyjnej. Nie stwierdzono powikłań po zabiegu. MIP jest zabiegiem bezpiecznym i skutecznym. Niepowodzenia mogą wynikać z błędów w diagnostyce przedoperacyjnej.

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Ruggieri M, Straniero A, Mascaro A, Genderini M, D´Armiento M, Gargiulo P, Fumarola A, Trimboli P The minimally invasive open video-assisted approach in surgical thyroid diseases. BMC Surg, 5(1): 9 2005.
2. Miccoli P, Bellantone R, Mourad M, Walz M, Raffaelli M, Berti P Minimally invasive video-assisted thyroidectomy: multiinstitutional experience.World J Surg, 26(8): 972-5 2002.
3. Miccoli P, Minuto MN, Barellini L, Galleri D, Massi M, D´Agostino J, Materazzi G, Berti P Minimally invasive video-assisted thyroidectomy techniques and results over 4 years of experience (1999-2002)Ann Ital Chir, 75(1): 47-51 2004.
4. Miccoli P, Berti P, Materazzi G, Minuto M, Barellini L Minimally invasive video-assisted thyroidectomy: five years of experience.J Am Coll Surg, 199(2): 243-8 2004.
5. Wang CC, Chen J, Hu YZ, Wu DB, Xu YH Endoscopic thyroidectomy with 150 cases Zhonghua Wai Ke Za Zhi, 42(11): 675-7 2004
6. Shimizu K, Kitagawa W, Akasu H, Hirai K, Tanaka S Video-assisted minimally invasive endoscopic thyroid surgery using a gasless neck skin lifting method 153 cases of benign thyroid tumors and applicability for large tumors. Biomed Pharmacother, 56 Suppl 1(): 88s-91s 2002.
7. Schabram J, Vorländer C, Wahl RA Differentiated operative strategy in minimally invasive, video-assisted thyroid surgery results in 196 patients.World J Surg, 28(12): 1282-6 2004.
8. Miccoli P, Elisei R, Materazzi G, Capezzone M, Galleri D, Pacini F, Berti P, Pinchera A Differentiated operative strategy in minimally invasive, video-assisted thyroid surgery results in 196 patients. World J Surg, 28(12): 1282-6 2004.
9. Chen H, Mack E, Starling JR A comprehensive evaluation of perioperative adjuncts during minimally invasive parathyroidectomy: which is most reliable? Ann Surg, 242(3): 375-80; discussion 380-3 2005.
10. Fuchs SP, Smits AB, de Hooge P, Muller AF, Gelissen JP, van Dalen T Minimally-invasive parathyroidectomy: a good operative procedure for primary hyperparathyroidism even without the use of intraoperative parathyroid-hormone assessment or a gamma probe Ned Tijdschr Geneeskd, 149(26): 1463-7 2005.
11. Sozio A, Schietroma M, Franchi L, Mazzotta C, Cappelli S, Amicucci G Parathyroidectomy: bilateral exploration of the neck vs minimally invasive radioguided treatment. Minerva Chir, 60(2): 83-9 2005.
12. Miccoli P, Barellini L, Monchik JM, Rago R, Berti PF Randomized clinical trial comparing regional and general anaesthesia in minimally invasive video-assisted parathyroidectomy. Br J Surg, 92(7): 814-8 2005.
13. Grant CS, Thompson G, Farley D, van Heerden J Primary hyperparathyroidism surgical management since the introduction of minimally invasive parathyroidectomy: Mayo Clinic experience. Arch Surg, 140(5): 472-8; discussion 478-9 2005.
14. Ben-Haim M, Zwas T, Mintz Y, Rosin D, Bar-Zakai B, Natur M, Olchovsky D, Ayalon A, Shabtai M Novel approach to parathyroid adenoma: minimally invasive, focused, scan guided parathyroidectomy experience from the first 100 cases Harefuah, 142(4): 242-5, 320 2003.
15. Goldstein RE, Billheimer D, Martin WH, Richards K Sestamibi scanning and minimally invasive radioguided parathyroidectomy without intraoperative parathyroid hormone measurement.Ann Surg, 237(5): 722-30; discussion 730-1 2003.
16. Davies MJ, McGlade DP, Banting SW A comparison of open and laparoscopic approaches to adrenalectomy in patients with phaeochromocytoma.Anaesth Intensive Care, 32(2): 224-9 2004
17. Tsuru N, Suzuki K, Ushiyama T, Ozono S Laparoscopic adrenalectomy for large adrenal tumors. J Endourol, 19(5): 537-40 2005.
18. Ramacciato G, Paolo M, Pietromaria A, Paolo B, Francesco D, Sergio P, Antonio S, Vincenzo T, Micaela P, Gianluigi M Ten years of laparoscopic adrenalectomy: lesson learned from 104 procedures.Am Surg, 71(4): 321-5 2005.
19. Rubinstein M, Gill IS, Aron M, Kilciler M, Meraney AM, Finelli A, Moinzadeh A, Ukimura O, Desai MM, Kaouk J, Bravo E Prospective, randomized comparison of transperitoneal versus retroperitoneal laparoscopic adrenalectomy.J Urol, 174(2): 442-5; discussion 445 2005.
20. Chavez-Rodriguez J, Pasieka JL Adrenal lesions assessed in the era of laparoscopic adrenalectomy: a modern day series. Am J Surg, 189(5): 581-5; discussion 585-6 2005.
21. Ishidoya S, Ito A, Sakai K, Satoh M, Chiba Y, Sato F, Arai Y Laparoscopic partial versus total adrenalectomy for aldosterone producing adenoma. J Urol, 174(1): 40-3 2005.
22. Perretta S, Campagnacci R, Guerrieri M, Paganini AM, De Sanctis A, Sarnari J, Rimini M, Lezoche E Sub-mesocolic access in laparoscopic left adrenalectomy. Surg Endosc, 19(7): 977-80 2005.
23. Poulose BK, Holzman MD, Lao OB, Grogan EL, Goldstein RE Laparoscopic adrenalectomy: 100 resections with clinical long-term follow-up. Surg Endosc, 19(3): 379-85 2005
24. Shen WT, Kebebew E, Clark OH, Duh QY Reasons for conversion from laparoscopic to open or hand-assisted adrenalectomy: review of 261 laparoscopic adrenalectomies from 1993 to 2003. World J Surg, 28(11): 1176-9 2004.
25. Gonzalez R, Smith CD, McClusky DA, Ramaswamy A, Branum GD, Hunter JG, Weber CJ Laparoscopic approach reduces likelihood of perioperative complications in patients undergoing adrenalectomy. Am Surg, 70(8): 668-74 2004.
Postępy Nauk Medycznych 1/2006
Strona internetowa czasopisma Postępy Nauk Medycznych