Na murach Harvard School of Public Health w Bostonie wyryto w kilku językach sentencję, która po polsku brzmi następująco: „Najwyższy osiągalny standard zdrowia jest jednym z fundamentalnych praw człowieka”. W sytuacji, w której wybór najskuteczniejszej terapii ograniczony jest przez możliwości finansowe, przestrzeganie tego prawa zmusza do poszukiwania metod optymalizacji farmakoterapii. W praktyce oznacza to poszukiwanie najlepszej wartości dla wydawanych na opiekę zdrowotną pieniędzy, czyli maksymalizację efektu w ramach ograniczonego budżetu. Prezentując taki sposób myślenia odrzucamy metody ograniczania kosztów i posługując się oceną ekonomiczną zwracamy się w kierunku „zwiększania opłacalności” farmakoterapii. Ocena ekonomiczna zmusza bowiem do precyzyjnego oszacowania i porównania wszystkich możliwych wyników i wszystkich możliwych kosztów alternatywnych farmakoterapii oraz wskazuje, która z alternatywnych farmakoterapii stanowi najlepszą wartość dla wydawanych pieniędzy. Umożliwia ona również określenie maksymalnej kwoty, jaką społeczeństwo gotowe byłoby zapłacić za wprowadzenie nowego leku w miejsce dotychczas stosowanej alternatywy.

Ocena ekonomiczna farmakoterapii jest na pewno metodą trudną i żmudną, dlatego często próbuje się zredukować tego typu analizy do mniej skomplikowanych metod: albo zakładając identyczną efektywność porównywanych leków i przeprowadzając analizę minimalizacji kosztów, albo posługując się wskaźnikami koszt/zużycie leku, takimi jak DDD (Aptekarz” vol 9, nr 3/4, 2001). Podejmujący decyzje medyczne muszą jednak zdawać sobie sprawę z niedoskonałości takiej uproszczonej "częściowej” oceny ekonomicznej i odnosić się do niej krytycznie, w przeciwnym razie zamiast dążyć do optymalizacji farmakoterapii zatrzymają się na etapie doraźnego zmniejszania wydatków na leki.

System ATC/DDD, proponowany w celu zidentyfikowania i porównania stosowanych zamiennie leków, umożliwia jedynie standaryzację procesu alokacji leków do poszczególnych grup i zastosowanie stabilnego systemu metrycznego w pomiarach zużycia leków. System ten jest ogólnie akceptowanym narzędziem w badaniach zużycia leków, przeprowadzanych w celu poprawienia jakości farmakoterapii. Od wczesnych lat 70. wykorzystywany jest z powodzeniem m.in. do porównania zużycia leków na poziomie międzynarodowym, regionalnym, lokalnym, oceny długoterminowych tendencji w zużyciu leków, oceny wpływu określonych czynników na zużycie leków. Wykorzystanie tego systemu w celach innych niż wyżej wymienione jest niewłaściwe. Należy szczególnie podkreślić, że system ATC (klasyfikacja anatomiczno-terapeutyczno-chemiczna) nie może być utożsamiany z rekomendacją terapeutyczną, ponieważ nie zawiera informacji o skuteczności lub względnej skuteczności leków lub grup leków. Zakwalifikowanie do różnych grup ATC nie oznacza różnic w skuteczności, podobnie zakwalifikowanie do tej samej grupy ATC nie oznacza równoważności terapeutycznej.

Należy podkreślić, że DDD (przypuszczalna średnia podtrzymująca dawka dobowa dla leku stosowanego w głównym wskazaniu u dorosłego człowieka) bynajmniej nie oznacza dawki równoważnej terapeutycznie, ponieważ:

– dawki równoważne terapeutycznie są bardzo trudne do ustalenia i zależą od wielu czynników,

– nawet jeśli opieramy się na danych badania rynku, musimy mieć świadomość, że dawki stosowane w rzeczywistej praktyce wcale nie muszą odpowiadać dawkom równoważnym terapeutycznie, bo przepisywane dawki dzienne (PDD) niekoniecznie uwzględniają efekt,

– średnie dawki dzienne mogą i rzeczywiście zmieniają się w czasie.

Porównując tylko koszt DDD leków stosowanych zamiennie pomija się wiele istotnych ekonomicznie elementów, np.:

1) różnice w profilu działań niepożądanych,

2) czas i sposób stosowania leku.