Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Nowa Medycyna 3/2000
Antoni Pruszewicz, Alicja Sekula, Michał Karlik
Szumy uszne jako problem audiologiczny
Tinnitus – an audiological problem
z Kliniki Foniatrii i Audiologii Katedry Chorób Ucha, Nosa, Gardła i Krtani Akademii Medycznej im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. dr h.c. Antoni Pruszewicz
Streszczenie
Summary
Tinnitus means perception of sound without any acoustic stimulus. Tinnitus is divided into two main groups: subjective (percepted only by the patients) and objective (heard by the examiner) tinnitus. At the first stage of dealing with the patient the very accurate history is necessary, then ENT examination, audiological tests and auxillary tests should be made. Surgery is the treatment of the objective tinnitus. Therapy of subjective tinnitus is very complicated and polypragmatic. Most of the methods used in the clinical practice are mentioned.



Szumy uszne (tinnitus) to wrażenia dźwiękowe w jednym lub w obu uszach przy braku bodźca akustycznego w otoczeniu. Występują one u około 5-10% populacji, nieznacznie częściej u kobiet. U 0,5-1% osób stanowią one główną dolegliwość. Mogą być pierwszym lub jednym z głównych objawów różnych procesów chorobowych, które zagrażają zdrowiu fizycznemu oraz dobremu samopoczuciu, często niekorzystnie wpływając na jakość życia, nie tylko chorego, ale i rodziny. Odnotowane zostały już próby samobójstw pod wpływem uporczywych szumów usznych. Jakkolwiek diagnostyka oraz terapia szumów są często trudne i kłopotliwe, lekarz powinien wykazać się cierpliwością oraz posiadaną dużą wiedzą, aby zapewnić choremu jak najbardziej skuteczne leczenie.
Istnieją różne podziały szumów usznych. Podstawowy i najbardziej powszechny podział rozgranicza szumy uszne subiektywne oraz obiektywne.
Subiektywne szumy uszne stanowią zdecydowaną większość. Określa się je także mianem prawdziwych, bądź podmiotowych. Są one słyszalne jedynie przez chorego. Źródło ich powstawania może być zlokalizowane na różnych poziomach narządu słuchu. Zenner wyróżnia obecnie szumy uszne:
1. przewodzeniowe, spowodowane zmianami w obrębie struktur ucha środkowego,
2. czuciowo-nerwowe z 4 typami (typ I – szum uszny spowodowany czynnością wzmacniającą komórek rzęsatych zewnętrznych, typ II – szum uszny spowodowany przewodzeniem mechaniczno-elektrycznym w komórkach rzęsatych wewnętrznych, typ III – szum uszny spowodowany przekształceniem sygnału z komórek rzęsatych wewnętrznych do włókien nerwu słuchowego oraz typ IV – szum uszny pozazmysłowy, powstający w strukturach pozanerwowych przewodu ślimakowego),
3. ośrodkowe (pierwotne – guzy mózgu, stwardnienie rozsiane oraz wtórne – szumy uszne fantomowe).
Szumy uszne w schorzeniach ucha środkowego obejmują takie stany jak: pourazowe uszkodzenie błony bębenkowej, ostre i przewlekłe zapalenie ucha środkowego, otoskleroza, uraz ciśnieniowy, ziejąca trąbka Eustachiusza.
Szumy uszne pochodzenia ślimakowego mogą mieć etiologię urazową (uraz akustyczny wybuchowy, ostry uraz pohałasowy, tępy uraz czaszkowy, poprzeczne złamanie piramidy), etiologię toksyczną (antybiotyki aminoglikozydowe, diuretyki, salicylany), mogą być pochodzenia naczyniowego (nagła głuchota, apopleksja błędnika, choroba Méniére´a, choroba Lermoyez). Szumy uszne pochodzenia ślimakowo-neuralnego mogą występować w przebiegu presbyacusis, duru plamistego czy kiły.
Obiektywne szumy uszne rozpoznawane są znacznie rzadziej. Określa się je także mianem rzekomych, bądź przedmiotowych. Słyszane są one przez osobę badającą z zewnątrz przez osłuchiwanie uchem, bądź przy pomocy fonendoskopu, odpowiedniej okolicy czaszki. Przyczyny ich powstawania podzielić można na naczyniowe i mechaniczne. Szumy uszne pochodzenia naczyniowego wywołane mogą być między innymi przez przetoki tętniczo-żylne, guzy wewnątrzczaszkowe (np. naczyniaki, kłębczaki), patologie naczyniowe. Szumy uszne pochodzenia mechanicznego spowodowane są najczęściej skurczami klonicznymi (60-200/min) mięśni śródusznych oraz mięśni podniebienia miękkiego, mięśnia trąbkowo-gardłowego lub mięśnia zwieracza gardła górnego.
Inny podział obiektywnych szumów usznych wyodrębnia szumy pulsujące oraz niepulsujące. Szumy niepulsujące mają żylne podłoże, są z reguły obustronne. Szumy pulsujące często są jednostronne. U podłoża szumu pulsującego mogą leżeć: kręty przebieg zatoki esowatej lub stan po jej zakrzepie z następową rekanalizacją, tętniczo-żylne anomalie w oponie twardej, choroba Pageta, nerwiaki przyzwojowe kości skroniowej, silnie unaczynione nowotwory ucha środkowego, naczyniowe anomalie ucha środkowego, łagodnie zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe.
Postępowanie z chorym z szumami usznymi
Pierwszym etapem postępowania z pacjentem z szumami usznymi jest zebranie dokładnego, ukierunkowanego wywiadu. Mogą okazać się niezbędne w celu ustalenia rozpoznania informacje o charakterze szumu usznego, takie jak czas trwania szumu (ostry – do 3 miesięcy, podostry – 4 miesiące do 1 roku, przewlekły – powyżej 1 roku), zachowanie się szumu (szum stały, okresowy, zmienny, jedno- czy obustronny), subiektywna głośność szumu, wysokość szumu, podobieństwo do znanych szumów (szum o charakterze tonalnym, podobny do hałasu, kombinacja tonów i hałasu), wpływ na szumy hałasu w otoczeniu, okoliczności wystąpienia objawów, towarzyszące zaburzenia słuchu i narządu równowagi. W ocenie stopniowania natężenia i dokuczliwości szumów pomocna może być siedmiostopniowa skala zaproponowana przez Arenberga (tab. 1). W wywiadzie zwracać się powinno także uwagę na takie elementy, jak autoocena szumu wg jednej z dostępnych skal ocen, np. Tinnitus Handicap Inventory – THI, czy Subjective Tinnitus Severity Scale (STSS), wiek osoby z szumami usznymi, psychosomatyka (tutaj pomocną procedurą mogą być odpowiednie ankiety) oraz osobowość chorego. Ważnych wskazówek mogą dostarczyć też informacje dotyczące pracy zawodowej, w tym narażenia na hałas, życia rodzinnego, używek, przebytych chorób, wypadków czy urazów.
Tabela 1. Stopniowanie natężenia i dokuczliwości szumów wg Arenberga (zmodyfikowane).
StopieńNatężenie/dokuczliwość
0brak
Irzadkie
IIokresowe: świadomość objawu przy koncentracji
IIIczęste i nawracające: świadomość w ciszy
IVstałe, ale do zniesienia: świadomość w ciszy
Vznaczne: zawsze świadomość, nawet w hałasie
VIbardzo nasilone, wiodący problem

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Jastreboff P.: Tinnitus as a phantom perception: theories and clinical implications. [W:] Vernon J.A., Möller J.A. (red.). Mechanism of tinnitus. Allyn and Bacon, Boston 1995, 73-87. 2. Pruszewicz A., Szyfter W.: Szumy uszne. [W:] Zarys audiologii klinicznej (red. A. Pruszewicz), Wydawnictwa Akademii Medycznej, Poznań 1994. 3. Tyler R.S., Babin R.W.: Tinnitus. [W:] Otolaryngology Head and Neck Surgery (ed. Cummings C.W.), Mosby Year Book, 1993, 3031-3053. 4. Zenner H.P.: Eine Systematik für Entstehungsmechanismen von Tinnitus. HNO, 1998, 46, 8:699-704.
Nowa Medycyna 3/2000
Strona internetowa czasopisma Nowa Medycyna