© Borgis - Nowa Pediatria 4/2002, s. 252-253
Kazimiera Małolepsza
Fizjoterapia u dzieci chorujących na astmę oskrzelową
Physiotherapy in children with bronchial asthma
z Kliniki Pneumonologii i Alergologii Dziecięcej Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej
im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Kierownik Kliniki: prof. zw. dr hab. n. med. Jerzy Alkiewicz
Streszczenie
Breathing exercises strengthening chief respiratory muscles, bronchial clearance due to active drainage and different attitudes and techniques improving respiration.
![](img/bannery/wcierka2.png)
Astma oskrzelowa jest najczęstszą przewlekłą chorobą wieku dziecięcego rozpoczynającą się w okresie przedszkolnym. Wprowadzona odpowiednia do wieku fizjoterapia może przyczynić się do złagodzenia objawów chorobowych. Fizjoterapia w astmie oskrzelowej ma na celu:
zapobiec utracie prawidłowej czynności oddychania i deformacjom w układzie oddechowym oraz w układzie mięśniowo-podporowym mającym pośredni wpływ na mechanikę oddychania,
przywrócić w miarę możliwości funkcję prawidłowego oddychania,
nauczyć pacjenta żyć z powstałą niewydolnością oddechową i skompensować ją w możliwie największym stopniu.
U dziecka chorującego na astmę oskrzelową klatka piersiowa ma tendencje do ustawienia wdechowego. Słabe mięśnie oddechowe nie potrafią utrzymać prawidłowego ustawienia klatki piersiowej, ruchomości dolnych żeber, amplitudy ruchu przepony, a tym samym właściwej techniki oddychania.
Korzyści jakie otrzymujemy ze stosowania wysiłku fizycznego u chorych na astmę oskrzelową to zwiększenie siły mięśni wdechowych, zmniejszenie odczucia duszności, podwyższenie progu metabolizmu beztlenowego oraz zdecydowana poprawa jakości życia.
Ruch i aktywność fizyczna są konieczne do prawidłowego rozwoju dziecka. Dlatego też zwracamy uwagę, aby dzieci uczestniczyły czynnie w zajęciach sportowych. Zasady prowadzenia ćwiczeń fizycznych u chorych na astmę oskrzelową to:
prowadzenie ćwiczeń interwałowych (1-3 minuty) z możliwością odpoczynku – ćwiczenia powinny być tak planowane, aby okresy intensywnego wysiłku przeplatane były wysiłkiem o niewielkim natężeniu;
prowadzenie ćwiczeń w środowisku o dużym wysyceniu parą wodną np. pływanie;
ćwiczenia fizyczne mogą być prowadzone z obciążeniem submaksymalnym, tzn. takim, w którym tętno osiąga wartość 160-170 uderzeń na minutę, pod warunkiem stopniowego przygotowania do tak intensywnego wysiłku. O poziomie intensywności wysiłku decyduje reakcja bronchospatyczna na wysiłek i z tego też powodu należy go dobierać indywidualnie dla każdego chorego;
każdy wysiłek powinien być poprzedzony 10-15-minutową rozgrzewką i zakończony stopniowo;
przy wystąpieniu obturacji oskrzeli przed planowanym wysiłkiem lub wystąpienia skurczu oskrzeli po wysiłku należy podać beta-mimetyki.
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
- Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
- Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
- Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.
Opcja #1
24 zł
Wybieram
- dostęp do tego artykułu
- dostęp na 7 dni
uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony
Opcja #2
59 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 30 dni
- najpopularniejsza opcja
Opcja #3
119 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 90 dni
- oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Droszcz W.: Rehabilitacja w chorobach układu oddechowego. [W:] Rehabilitacja. Kuch J. (red.). PZWL, Warszawa 1988. 2. Orlik T.: Fizjoterapia. [W:] Choroby układu oddechowego. Milanowski A. (Red.). PZWL, Warszawa 2000, 341-342, 346-348.