Jedna na dwie kobiety po menopauzie i jeden na pięciu mężczyzn w starszym wieku są zagrożeni niskoenergetycznymi złamaniami kości. Złamania szkieletu zaostrzają przebieg choroby podstawowej i znacznie zwiększają śmiertelność, zwłaszcza u mężczyzn.

Ryzyko złamań kości zależne jest od wielu czynników, takich jak: gęstość mineralna kości (BMD), jakość kości oraz czynniki pozaszkieletowe, wpływające na częstość występowania upadków. Każdy z tych elementów znajduje się, przynajmniej częściowo, pod kontrolą oddziaływań genetycznych. Rola genetycznych determinantów złamań kości została omówiona w artykule „Czynniki genetyczne, osteoporoza i złamania kości”. Autorzy wskazują, że istotne czynniki wpływające na BMD, takie jak szczytowa masa kostna i szybkość związanej z wiekiem utraty kości, są uwarunkowane genetycznie. Przedstawiają oni aktualne metody badań genetycznych oraz omawiają znaczenie genów wiązanych z rozwojem osteoporozy, klasyfikowanych zgodnie z ich wpływem na metaboliczne lub hormonalne szlaki sygnałowe.

Większość złamań, zwłaszcza złamań biodra, jest wynikiem upadków. Znaczenie obniżenia masy i siły mięśni szkieletowych, zwłaszcza kończyn dolnych, we wzroście liczby złamań zostało przedstawione w pracy „Sarkopenia i osteoporoza – czynniki zwiększonego ryzyka upadków i złamań kostnych”. Jej autorzy podkreślają, że sarkopenia, która zmniejsza wytrzymałość kości i sprawność ruchową starszych osób, jest wynikiem zarówno zmniejszenia aktywności fizycznej, jak i związanych z wiekiem zaburzeń metabolicznych, prowadzących m.in. do gromadzenia się tłuszczu pomiędzy włóknami mięśniowymi oraz wewnątrz nich.