Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Postępy Nauk Medycznych 4/2000, s. 57-59
Andrzej Misiak, Witold Kucharski
Splenektomia laparoskopowa (SL)
Laparoscopic splenectomy
Klinika Chirurgiczna Instytutu Hematologii i Transfuzjologii
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. J.M. Ziemski
Summary
Laparoscopic splenectomy (SL) is a relevantly recent operation procedure gradually gaining popularity. Indications for SL are similar as for open splenectomy with the following limitations: thrombocytopenia below 60 000 mm3 unmanagable haemorrhagic disorders, over 20 cm spleen. Prior to SL the following should be considered: accessory spleens, antibacterial prophylaxis and antithrombotic prophylaxis in patients with normal platelet count. SL effects are similar as for open splenectomy, however postoperative complications occur less frequently, hospitalization is shorter and patients regain physical fitness faster.



Splenektomia czyli chirurgiczne usunięcie śledziony jest najczęstszym planowym, dużym zabiegiem u chorych hematologicznych. W wielu schorzeniach jest ona postępowaniem kończącym leczenie, w innych ułatwia dalsze działania hematologom. W takich przypadkach jak np. zaawansowana przewlekła białaczka limfatyczna ze znacznie powiększoną kilkukilogramową śledzioną, zmniejszenie masy guza nowotworowego zwiększa szansę na przedłużenie życia chorego.
Splenektomia laparoskopowa (SL) jest jednym z pierwszych zabiegów przeprowadzonych metodą laparoskopii. Jako pierwsi splenektomię laparoskopową wykonali Delaitre i Maignier w 1991 roku (4). W Polsce pierwsze opublikowane zabiegi SL wykonano w Klinice Chirurgicznej Instytutu Hematologii i Transfuzjologii (13), a technikę operacji przedstawiono na filmie Video VHS (14). Chirurgia laparoskopowa zaliczana jest do technik chirurgicznych o mniejszej rozległości zabiegu i mniejszej inwazyjności cięcia chirurgicznego (minimal invasive surgery). Jednakże w przypadku SL szereg czynników powoduje, że zabieg jest jednym z trudniejszych technicznie. Do czynników tych należą trudności w eksponowaniu narządu w górnym lewym podżebrzu, szczególnie u osób otyłych. Są nimi również kłopoty w ocenie zaopatrzenia naczyń śledzionowych, zależne od umiejętności operującego i użytych narzędzi. Istnieje także niebezpieczeństwo związane z następstwami uszkodzenia ogona trzustki, jakże często umiejscowionego we wnęce śledziony (6). Ponadto zaburzenia krzepnięcia i odporności występujące w przebiegu chorób hematologicznych powodują zwiększenie ryzyka wystąpienia powikłań pooperacyjnych.
Wskazania do splenektomii laparoskopowej
Wskazania do splenektomii laparoskopowej w ciągu ostatnich kilku lat ulegają stałemu rozszerzeniu, i to w takim stopniu, że ograniczenia wynikają z wielkości śledziony, technicznych możliwości i doświadczenia operującego. Przebyty zabieg operacyjny w podbrzuszu nie jest przeciwwskazaniem do laparoskopii, a usunięcie zrostów nie stanowi zazwyczaj większego problemu. W tabeli 1 przedstawiono wskazania do tej operacji wg Glasgow i Mulvihill´a (6). Początkowo SL wykonywano najczęściej u chorych z małopłytkowością samoistną z powodu niewielkich rozmiarów narządu. Opublikowano dotychczas około 500 przypadków SL w przebiegu małopłytkowości samoistnej (1). W piśmiennictwie opisywane są zabiegi SL u chorych z tętniakiem tętnicy śledzionowej, u chorych po urazach śledziony, a także z ropniami tego narządu. Jednak w tych wszystkich przypadkach wykonanie laparotomii wydaje się być bardziej uzasadnione (6, 18, 19). Względnym przeciwwskazaniem do zabiegu jest także nadciśnienie wrotne, szczególnie ze współistniejącym wodobrzuszem. Bezwzględnym przeciwwskazaniem do operacji SL są zaburzenia krzepnięcia, których nie można skorygować i obecność ciężkich śmietelnych chorób w przebiegu których jakakolwiek operacja jest przeciwwskazana.
Tabela 1. Wskazania do splenektomi laparoskopowej (wg Glasgow i Mulvihill).
Zaburzenia hematologiczne
mmmNiedokrwistości hemolityczne
mmmmmmSferocytoza wrodzona
mmmmmmThallasemia major
mmmmmmNiedokrwistość sierpowata
mmmmmmHemoglobinopatia S/C
mmmmmmNiedokrwistość autoimmunohemolityczna
mmmmmmNiedobór kinazy pirogronianowej
mmmMałopłytkowości
mmmmmmMałopłytkowość samoistna
mmmmmmZakrzepowa plamica małopłytkowa
mmmZaburzenia myeloproliferacyjne
mmmmmmMyelofibroza
mmmNowotwory
mmmmmmBiałaczka włochatokomórkowa*
mmmmmmChłoniak Hodgkin´a
mmmmmmChłoniaki nie-Hodgkin´owskie
mmmmmmPrzewlekła białaczka limfatyczna
mmmRóżne inne zaburzenia
mmmmmmZespół Felty´ego
mmmmmmChoroba Gaucher´a
mmmmmmSarkoidoza
mmmmmmTorbiele śledziony
mmmmmmGuzy śledziony
mmmmmmZakrzepica żyły śledzionowej
mmmmmmSplenomegalia w przebiegu dializy
mmmmmmAIDS
mmmmmmTętniak tętnicy śledzionowej**
mmmmmmRopnie śledziony**
mmmmmmUraz śledziony**
* Wskazania ograniczone do kilku procent od czasu wprowadzenia do leczenia dwuchlorodeoksyadenozyny (2CDA).
** Względne przeciwwskazania do SL, ale nie do splenektomii klasycznej.
Przygotowanie do zabiegu operacyjnego
U wszystkich chorych zabieg usunięcia śledziony, niezależnie od stosowanej techniki operacyjnej, poprzedzony jest leczeniem specjalistycznym, w celu zwiększenia odporności chorego i poprawy hemostazy w okresie okołooperacyjnym. W USA w okresie 1-2 tygodni przed zabiegiem zaleca się szczepienie przeciw pneumokokom (6). W Instytucie Hematologii i Transfuzjologii u większości planowo operowanych stosujemy szczepienia przeciw WZW typu B. U wszystkich chorych w okresie okołooperacyjnym powinno się stosować profilaktykę przeciwbakteryjną wg zasad ustalanych w danym szpitalu, rozpoczynając podawanie antybiotyków co najmniej dobę przed zabiegiem (6, 11). W celu uzyskania hemostatycznego poziomu płytek we krwi, u chorych z małopłytkowością samoistną, stosuje się sterydy, gammaglobulinę lub w wyjątkowych sytuacjach koncentraty płytek krwi. Liczba płytek wynosząca 65 000/mm3, jest wartością bezpieczną dla wykonania splenektomii laparoskopowej (13). U chorych, z powiększonymi śledzionami, u których średnica naczyń śledzionowych jest również większa, należy stosować profilaktykę przeciwzakrzepową w celu uniknięcia powikłań zakrzepowo-zatorowych, a szczególnie zakrzepicy żyły śledzionowej (11). W USA w tym celu używa się pneumatycznych mankietów zakładanych na kończyny dolne (6). Autorzy niniejszego doniesienia u takich chorych stosują heparyny drobnocząsteczkowe wstrzykiwane podskórnie na 2 godziny przed zabiegiem.
Technika operacyjna
Operację SL przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym. Do żołądka na okres operacji wprowadza się zgłębnik.
U większości chorych stosuje się dwa rodzaje dostępu operacyjnego, przedni i boczny.
Dostęp przedni
Chory jest ułożony na stole operacyjnym w pozycji na plecach z nieznacznym uniesieniem lewego boku. W czasie zabiegu używa się zazwyczaj 4 troakarów średnicy 10 mm. Jeden troakar wkłuwa się w okolicę pępka, a pozostałe poniżej lewego łuku żebrowego (6,13).
Dostęp boczny

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Baccarani U. et al.: Hematologica. 1999, 84, 431.
2. Bernard T. et al.: Br.J.Surg. 1999, 106, 1065.
3. Brody F.J. et al.: Surg.-Endosc. 1999, 13, 789.
4. Delaitre B., Maignien B.: Presse Med. 1991, 20, 2263.
5. Friedman R.L. et al.: Surg. Endosc. 1996, 10, 991.
6. Glasgow R.E., Mulvihill S.J.: World J. Surg. 1999, 23, 384.
7. Gigot J. et al.: Surg. Endosc. 1996, 119, 384.
8. Gossot D. et al.: Surg. Endosc. 1999, 13, 21.
9. Hashizume M. et al.: Hepatogastroenterology. 1999, 46, 820.
10. Hebra A. et al.: Am. Surg. 1998, 64, 1161.
11. Huszcza S. et al.: Med. Science Monitor, 1999, 5, Supp.1, 100.
12. Klinger P.J. et al.: Surg. Laparosc. Endosc. 1999, 9, 1.
13. Kucharski W. i wsp.: Pol. Przeg. Chir. 1997, 69, 964.
14. Kucharski W. i wsp.: Film Video VHS. I Międzynarodowa Bałtycka Konferencja Videochirurgii Sekcji Videochirurgii Towarzystwa Chirurgów Polskich. Gdańsk, 24-27.04.1997, streszczenie V05, str. 22.
15. Legrand M.J. et al.: Min. Invas. Allied. Technol., 1996, 5, 143
16. Rudowski W.J.: World J. Surg. 1985, 9, 422.
17. Smith C.D. et al.: Surgery, 1996, 120, 789.
18. Trigarico A. et al.: Surg. Endosc. 1994, 8, 910.
19. Tsugawa K. et al.: Hepatogastroenterology, 1999, 46: 2631.
Postępy Nauk Medycznych 4/2000
Strona internetowa czasopisma Postępy Nauk Medycznych