Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Medycyna Rodzinna 4/2004, s. 181-183
Marzena Mielczarek
Laserowa korekcja wzroku – same plusy?
The laser refractive correction – only good sides?
z Kliniki Chorób Oczu Katedry Chorób Oczu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. n. med. Wojciech Omulecki
Summary
The laser refractive surgery is very popular nowadays. It is an effective method used to correct refractive errors. But as well as every surgical treatment it is not devoid of complications. This article shows the possible complications after refractive surgery procedures. It reveals some intraoperative and postoperative side-effects which may occur and decrease visual acuity.



Chirurgia refrakcyjna jest nowym kierunkiem mikrochirurgii okulistycznej, mającym na celu zredukowanie wady refrakcji i uniezależnienie pacjenta od okularów lub soczewek kontaktowych.
Początki chirurgii refrakcyjnej sięgają lat 60. ubiegłego wieku. Jej prekursorem był Jose Barraquer z Bogoty, który prowadził eksperymentalne badania nad chirurgiczną zmianą krzywizny rogówki. W roku 1964 wprowadził nową technikę operacyjną – keratomileusis, polegającą na czasowym odpreparowaniu płatka rogówki o średnicy 7-8 mm i grubości 0,3 mm, oraz modelowaniu go za pomocą noża diamentowego i przyszyciu w pierwotne położenie. Metoda ta pozwalała na korekcję krótko- i dalekowzroczności.
Jednak przełom w chirurgii refrakcyjnej nastąpił w 1983 r., gdy ukazała się publikacja Trokela dotycząca lasera excimerowego, prezentująca efekty jego zastosowania na rogówce.
W swojej pracy przedstawił możliwość wykonywania linijnych nacięć w rogówce o wiele bardziej precyzyjnych, niż za pomocą noża diamentowego.
Laser excimerowy stosowany w chirurgii refrakcyjnej oka pracuje w zakresie fal ultrakrótkich (150-300nm), a więc promieniowania ultrafioletowego. Jego działanie polega na fotoablacji rogówki, co pozwala uzyskać zmianę jej kształtu czyli krzywizny, a w końcowym efekcie emetropię lub zmniejszenie wady refrakcji.
Pierwszą szeroko zastosowaną metodą wykorzystującą laser excimerowy była PRK – keratektomia fotorefrakcyjna, opisana w roku 1989 przez Marguerite McDonald. Polega ona na mechanicznym usunięciu nabłonka rogówki z obszaru centralnego o średnicy 5,5-7 mm, a następnie fotoablacji rogówki laserem excimerowym. Usunięcie cienkiej warstwy tkanki rogówki pozwala na jej spłaszczenie lub uwypuklenie i zmianę siły skupiającej całego układu optycznego oka. Ostateczny kształt rogówki uzyskujemy po ok. pół roku. Metoda ta stosowana jest do korekcji niskich wad refrakcji – krótkowzroczności, nadwzroczności, oraz astygmatyzmu.
Następną szeroko stosowaną metodą jest LASIK – laser in situ keratomileusis – laser w miejscu keratomilozy, opisana przez Pallikarisa w roku 1990. Z pozostawieniem przyczepu po stronie nosowej w pierwszym etapie zabiegu odcinany jest częściowo wierzchni płatek rogówki, następnie odwracany jest na bok. W drugim etapie przeprowadza się fotoablację w wytworzonej loży istoty właściwej rogówki. Po zakończeniu pracy lasera płatek zostaje ułożony w swoje pierwotne miejsce. Przewagą tej metody nad poprzednią jest krótki okres rekonwalescencji, niewielki ból i łzawienie w okresie pooperacyjnym oraz wcześniejsza stabilizacja efektu korekcji. Stosowana jest ona szczególnie do korekcji średniej i wysokiej krótkowzroczności do -13 dioptrii, niezborności krótkowzrocznej do -6 dioptrii oraz nadwzroczności do +6 dioptrii.
Obecnie uważaną za najmniej inwazyjną metodę stosowaną w laserowej korekcji wzroku jest LASEK (laser epithelial keratomileusis), metoda wprowadzona w roku 1999 we Włoszech przez Camellina.
Po LASEK obserwuje się szybką stabilizację refrakcji, krótszy okres rekonwalescencji niż po PRK, nie mamy tu również do czynienia z tak poważnymi powikłaniami jak w przypadku LASIK. Metoda ta stosowana jest do korekcji niskich i średnich wad refrakcji.
Na koniec każdego z wymienionych zabiegów można zaaplikować opatrunkową soczewkę kontaktową, która pozostaje na oku ok. 5 dni.
Pomimo róznic w technice wykonania zabiegów laserowej korekcji wzroku, istnieje wspólna grupa przeciwwskazań do ich wykonania:
– wiek poniżej 21 lat
– brak stabilizacji wady refrakcji
– astygmatyzm nieregularny
– zaćma
– jaskra
– aktywne stany zapalne oczu
– odwarstwienie siatkówki i jej zmiany zwyrodnieniowe
– strożek rogówki
– cienka rogówka lub jej pourazowe uszkodzenia
– niedobór wydzielania łez
– czynne choroby infekcyjne
– choroby ogólnoustrojowe: cukrzyca, choroby tkanki łącznej i skłonność do tworzenia bliznowców
– choroby autoimmunologiczne
– choroby przebiegające ze spadkiem odporności organizmu
– atopia i silne alergie
– wszczepiony rozrusznik serca
– ciąża i okres karmienia.W przypadku każdej z metod należy liczyć się z możliwością wystąpienia powikłań. Najczęściej dochodzi do nich po LASIK, rzadziej po PRK i LASEK i są to:
– powikłania refrakcyjne – hypo-, hyperkorekcja, astygmatyzm nieregularny. Mogą one wynikać z nieprawidłowego działania lasera lub błędnie przeprowadzonego badania przedoperacyjnego oceny wielkości wady refrakcji,
– infekcje – od powierzchownych stanów zapalnych do masywnych owrzodzeń rogówki;
– przymglenie rogówki – haze – wynikające z zaburzeń układu włókien kolagenowych, obecności kolagenu I i III, które w zdrowej rogówce nie występują, braku siarczanu keratanu i obecności nowych proteoglikanów. Im głębiej wykonywana jest fotoablacja, czyli im większa wada refrakcji, tym większy efekt haze. W chwili obecnej występuje znacznie rzadziej i jest mniej nasilone niż w pierwszej połowie lat 90. ze względu na ograniczenia dotyczące wysokości korygowanej wady (szczególnie w przypadku PRK);
– olśnienie, rozproszenie światła – efekt halo;
– aureole wokół punktów świetlnych – glare;
– dyskomfort pooperacyjny – ból, łzawienie, światłowstręt;
– regresja efektu zabiegu – dość częsta po PRK, rzadziej po LASIK. Zwiększone ryzyko regresji występuje u osób z zaburzeniami endokrynologicznymi, u kobiet w ciąży oraz jeśli pacjent nie był odpowiednio leczony miejscowo przeciwzapalnie po zabiegu.

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Medycyna Rodzinna 4/2004
Strona internetowa czasopisma Medycyna Rodzinna