Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Postępy Nauk Medycznych s1/2011, s. 39-44
*Marek Rudnicki
Przeszłość i przyszłość chirurgii minimalnie inwazyjnej
Past and Future of Minimally Invasive Surgery
University of Illinois/Metropolitan Group Hospitals Residency Program in Surgery and Advocate Illinois Masonic Medical Center, Chicago, USA
Streszczenie
Przełom XX i XXI wieku przyniósł milowe zmiany związane z wprowadzeniem wideotechnologii do sal operacyjnych. Po początkowych kłopotach z uznaniem nowatorskiej techniki, w ciągu kilku lat chirurgia laparoskopowa została zaakceptowana jako metoda standardowa dla wielu operacji, wykonywanych dotychczas poprzez tradycyjne otwarcie powłok brzusznych. Z dalszym rozwojem nowej technologii chirurdzy próbowali operować poprzez jeden niewielki port, zamiast kilku niewielkich otworów używanych do tradycyjnych operacji laparoskopowych. Roboty chirurgiczne używane są w niektórych operacjach w różnych ośrodkach chirurgicznych na świecie z nadzieją poprawy wyników leczenia operacyjnego. Inni chirurdzy we współpracy z przemysłem pracują intensywnie nad chirurgią z dostępu poprzez naturalne otwory ciała (NOTES), próbując rozwiązać technologiczne problemy związane z dostępem do narządów jamy brzusznej poprzez naturalne otwory ciała. Ten dynamiczny rozwój technologii chirurgicznej pojawił się w efekcie współpracy między chirurgami, przemysłem medycznym, pacjentami i kompaniami ubezpieczeniowymi zainteresowanymi mniej inwazyjnymi operacjami przy jednoczesnym obniżeniu kosztów leczenia. Przyszłość może przynieść dalszy rozwój tych metod: korzystanie z wirtualnej rzeczywistości podczas operacji, dalsze przeniesienie chirurgii z dużych szpitali do małych centrów chirurgicznych, obniżając w ten sposób koszty leczenia. Można spodziewać się, że obserwowana rewolucja w tradycyjnej chirurgii spowoduje dużo zmian w szkoleniu zarówno chirurgów, jak i całych zespołów chirurgicznych, które muszą współpracować ze sobą w taki sposób, by ich praca przyniosła korzyść zarówno pacjentom, jak i była opłacalna dla systemów opieki zdrowotnej.
Summary
The turn of the 20th century signified milestone steps in implementation of videotechnology to the operating rooms. After initial difficulties with recognizing this new method, within few years since its introduction laparoscopic surgery became accepted as a gold standard for many procedures, done until recently in traditional “open” way only. With further development of new technology, surgeons began operations thru one small port, trying to use one instead of multiple access ports for laparoscopic surgeries. Surgical robots are being used for some selected procedures in many centers around the globe with hope of improving surgery outcomes. Other surgeons in collaboration with industry work intensively on natural orifice translumenal surgery (NOTES), trying to resolve technological challenges for operating intraabdominal organs accessing them via natural body openings. This dynamic development of surgical technology resulted from multidisciplinary collaboration of visionary surgeons, medical industry, patients and insurance companies interested in lowering cost of treatments and less invasive procedures for patients. Future might bring further development of these methods, utilization of virtual reality in surgical settings, further transfer of care from large hospitals to small surgery centers, leading to saves in healthcare resources. It is expected, that observed revolution in traditional surgery will lead to major changes in training both individual surgeons and entire surgery teams, needed to work collaboratively to benefit patients and healthcare systems.



Przeszłość i przyszłość chirurgii minimalnie inwazyjnej
“Diseases that harm call for treatments that harm less”
Sir William Osler
Historia chirurgii sięga tysiącleci. W ciągu tych wielu wieków współcześni byli świadkami znaczących odkryć i innowacji, które zmieniały praktykę chirurgii i efekty leczenia operowanych pacjentów. Można do nich zaliczyć wprowadzenie antyseptyki, znieczulenia do operacji, antybiotyków czy też transfuzji krwi. Każda z tych nowych technik znamionowała rewolucyjne zmiany na ówczesne czasy, a ich wprowadzanie do terapii zabierało wiele dziesiątków lat. Często nowe terapie spotykały się z bardzo krytycznym spojrzeniem największych luminarzy ówczesnej medycyny, opierających swoje decyzje lekarskie na doświadczeniu i niechętnych niekiedy nowościom. Stąd też pojawienie się nowatorskich metod operacyjnych z użyciem laparoskopu miało niełatwy początek.
Tradycyjną chirurgię cechowała możliwość bezpośredniego oglądania operowanych narządów. Jednak wizja oglądania anatomii i patologii wewnątrz człowieka bez konieczności nacinania skóry intrygowała lekarzy od dawna. Pierwszym zapisanym zabiegiem z zastosowaniem minimalnie inwazyjnej procedury był ten przeprowadzony przez Hipokratesa około 400 lat przed nasza erą, który przez prymitywnie wykonany wziernik obejrzał hemoroidy. Wielu „ojcem endoskopii” nazywa francuskiego chirurga A.J. Desormeaux, który w 1853 r. opracował wstępne podstawy endokopu (1). W latach 70-tych XX wieku ginekolodzy oraz torakochirurdzy wprowadzili laparoskopie i torakoskopie do swego armamentarium (2). Były to jednak zasadniczo zabiegi diagnostyczne. Brak możliwości operowania, z okiem przytkniętym do końcówki sztywnego endoskopu wprowadzonego do jamy otrzewnowej lub opłucnowej uniemożliwiał przeprowadzenie praktycznie jakichkolwiek operacji. Gastrolodzy pod kontrolą laparoskopu oglądali powierzchnie wątroby i wykonywali diagnostyczne biopsje. Sama procedura laparoskopii, chociaż znana dla wielu chirurgów, szczególnie w ośrodkach klinicznych, była uważana za pewne odejście od mantry chirurga. Pokolenia bowiem adeptów chirurgii wychowywały się w cieniu określenia „duży chirurg, duże cięcie”.
Doniesienia o operacjach chirurgicznych, w których wykonano zabieg o większej rozległości aniżeli tylko obejrzenie narządów pojawiały się z różnych źródeł. Przykładem jest mało doceniona w końcu lat 70-tych operacja usunięcia wyrostka robaczkowego drogą laparoskopową opublikowana przez de HJ Kok w 1977 roku (3). Niewiele więcej zainteresowania wzbudziło laparoskopowe usunięcie pęcherzyka żółciowego przez niemieckiego chirurga E. Muhe (4). Prezentowana przez niego technika nie znalazła wsparcia wśród niemieckich chirurgów. Bardziej otwarci na sensacyjną metodę operacyjną okazali się Francuzi. To właśnie Phillip Mouret wykonał pierwsze laparoskopowe cholecystektomie w Lyonie w 1987 r., powtórzone wkrótce przez Francois Dubois i Jacques Perrissat, odpowiednio w Paryżu i Bordeaux (5, 6). Trzeba przy tym dodać, że w tym czasie, do roku 1987, Muhe wykonał już prawie 100 laparoskopowych cholecystektomii (4).
W Stanach Zjednoczonych laparoskopowa chirurgia miała również niełatwą drogę. Informacje o pierwszych laparoskopowych cholecystektomiach znalazły się w mało znanym czasopiśmie poświęconym chirurgii z użyciem lasera (7). Dopiero prezentacje laparoskopowych cholecystektomii z większych ośrodków podczas kongresów chirurgicznych w 1989 roku przyniosły zdecydowany rozgłos nowej technice operacyjnej (8, 9). Została też ona, chociaż poczatkowo nie zawsze z entuzjazmem, zaakceptowana przez liderów amerykańskiej chirurgii. W ciągu kilku lat kilkadziesiąt tysięcy amerykańskich chirurgów przeszkoliło się w nowej technice i oferowało ją chorym. Oczekiwania pacjentów były podbudowywane licznymi artykułami w popularnych mediach. Cały system był napędzany przez producentów sprzętu laparoskopowego, dostrzegających w nowej dziedzinie możliwość olbrzymich zysków (10). Wkrótce laparoskopowa operacja usunięcia pęcherzyka żółciowego została uznana jako standard w postępowaniu chirurgicznym w odniesieniu do kamicy pęcherzyka żółciowego (11).
Tuż po zainteresowaniu świata laparoskopową cholecystektomią, pojawiły się kolejne operacje z użyciem tej metody w schorzeniach przewodu pokarmowego. Francuski chirurg B. Dallemagne opisał laparoskopową fundoplikację sposobem Nissena w 1991 roku (12). W tym samym czasie pojawiło się kilka publikacji o laparoskopowym usunięciu części jelita grubego (13). To był początek laparoskopowej rewolucji.
Mając w pamięci dziesiątki i setki resekcji trzustki, żołądka, przełyku wykonywanych metodami tradycyjnymi ze znakomitymi efektami przez mojego Mistrza i Nauczyciela chirurgii, Pana Profesora Zygmunta Górkę, zadawałem sobie często pytanie, czy usunięcie tych organów przy użyciu laparoskopu lub przy pomocy robota chirurgicznego ma swoją przyszłość. Profesor był wirtuozem chirurgii, z przyjemnością i podziwem można było obserwować Jego najbardziej trudne operacje. Pomimo że pozostał wierny „otwartej” chirurgii, dostrzegł walory minimalnie inwazyjnego postępowania i nowej technologii. Dzięki właśnie wielkim wizjonerom, dynamice młodego pokolenia chirurgów, oczekiwaniom pacjentów, możliwościom technologii udało się wprowadzić minimalnie inwazyjne operacje, dominujące w obecnych czasach. Nie zapominajmy zatem o tych, którzy dostrzegając rewolucyjne zmiany w chirurgii końca XX wieku, swoje wieloletnie doświadczenia w tradycyjnej chirurgii przekazywali kolejnym generacjom chirurgów – nie wszystko bowiem można i trzeba leczyć metodami minimalnie inwazyjnymi w początkach XXI wieku. Duża część tej najtrudniejszej, najbardziej kwalifikowanej chirurgii musi, przynajmniej przez jakiś czas, być wykonywana metodami tradycyjnymi.
W ciągu kilku zaledwie lat minimalnie inwazyjna chirurgia zdominowała wiele dziedzin tradycyjnej chirurgii. Minimalnie inwazyjne lub endoskopowe zabiegi są często wykonywane w urologii, neurochirurgii, ortopedii, laryngologii, torakochirurgii, chirurgii naczyniowej i kardiochirurgii, chirurgii piersi, chirurgii leczenia otyłości i problemów metabolicznych. Słowem, nie ma dziedziny w ogólnie rozumianym leczeniu interwencyjnym, w którym metody, jeszcze nie tak dawno rozumiane jako jedynie przejściowe zachłyśnięcie się innowacją, nie znalazłyby swojego miejsca w leczeniu chirurgicznym patologii prawie wszystkich części ciała.

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Haubrich WS: History of endoscopy. [In:] Sivak M (ed.): Gastroenterologic endoscopy. WB Saunders, Philadelphia 1988; 2-19.
2. Rock JA, Warshaw JR: The history and future of operative laparoscopy. Am J Obstet Gynecol 1994; 170(1 Pt 1): 7-11.
3. de Kok HJ: A new technique for resecting the non-inflamed not-adhesive appendix through a mini-laparotomy with the aid of the laparoscope. Arch Chir Neerl 1977; 29(3): 195-198.
4. Muhe E: Laparoscopic cholecystectomy-late results. Langenbecks Arch Chir Suppl Kongressbd 1991; 416-423.
5. Mouret P: La coelioscopique. Evolution ou revolution? Chirurgie 1990; 116 (10): 829-832.
6. Dubois F: Videolaparoscopic digestive system surgery: 10 years already!. Chirurgie 1998; 123(2): 113-114.
7. Reddick EJ: Laparoscopic; laser; cholecystectomy. Clin Laser Monthly 1988; 6400-401.
8. Reddick EJ, Olsen D, Alexander W et al.: Laparoscopic laser cholecystectomy and choledocholithiasis. Surg Endosc 1990; 4(3): 133-134.
9. Spaw AT, Reddick EJ, Olsen DO: Laparoscopic laser cholecystectomy: analysis of 500 procedures. Surg Laparosc Endosc 1991; 1(1): 2-7.
10. Fisher KS, Reddick EJ, Olsen DO: Laparoscopic cholecystectomy: cost analysis. Surg Laparosc Endosc 1991; 1(2): 77-81.
11. Proceedings of the NIH Consensus Development Conference on Gallstones and Laparoscopic Cholecystectomy. Bethesda, Maryland, September 14-16, 1992. Am J Surg 1993; 165(4): 387-548.
12. Dallemagne B, Weerts JM, Jehaes C et al.: Laparoscopic Nissen fundoplication: preliminary report. Surg Laparosc Endosc 1991; 1(3): 138-143.
13. Wexner SD, Johansen OB: Laparoscopic bowel resection: advantages and limitations. Ann Med 1992; 24(2): 105-110.
14. Delaney CP, Senagore AJ, Ponsky L: Robot-assisted surgery and health care costs. N Engl J Med 2010; 363(22): 2175.
15. Swanstrom LL: Cost-effectiveness versus effective costliness. Surg Innov 2009; 16(4): 281-282.
16. Froghi F, Sodergren MH, Darzi A et al.: Single-incision Laparoscopic Surgery (SILS) in general surgery: a review of current practice. Surg Laparosc Endosc Percutan Tech 2010; 20(4): 191-204.
17. Phillips MS, Marks JM, Tacchino R et al.: Prospective randomized controlled trial of traditional four port laparoscopic cholecystectomy versus single incision laparoscopic cholecystectomy. Annual SAGES Congress, San Antonio 2011.
18. Maeso S, Reza M, Mayol JA et al.: Efficacy of the Da Vinci surgical system in abdominal surgery compared with that of laparoscopy: a systematic review and meta-analysis. Ann Surg 2010; 252(2): 254-262.
19. Markar SR, Karthikesalingam AP, Hagen ME et al.: Robotic vs. laparoscopic Nissen fundoplication for gastro-oesophageal reflux disease: systematic review and meta-analysis. Int J Med Robot 2010; 6(2): 125-131.
20. Giulianotti PC, Coratti A, Sbrana F et al.: Robotic liver surgery: results for 70 resections. Surgery 2011; 149(1): 29-39.
21. Kalloo A, Kantsevoy SV, Singh VK et al.: Flexible transgastric peritoneoscopy; a novel approach to diagnostic and theraputic interventions in the peritoneal cavity. Gastroenterology 2000; 118A1039.
22. Rao GV, Reddy DN, Banerjee R: NOTES: human experience. Gastrointest Endosc Clin N Am 2008; 18(2): 361-370.
23. Auyang ED, Santos BF, Enter DH et al.: Natural orifice translumenal endoscopic surgery (NOTES): a technical review. Surg Endosc 2011.
24. Lehmann KS, Ritz JP, Wibmer A et al.: The German registry for natural orifice translumenal endoscopic surgery: report of the first 551 patients. Ann Surg 2010; 252(2): 263-270.
25. Horgan S, Thompson K, Talamini M et al.: Clinical experience with a multifunctional, flexible surgery system for endolumenal, single-port, and NOTES procedures. Surg.Endosc 2011; 25(2): 586-592.
26. Rattner DW, Hawes R: What is NOSCAR? Gastrointest Endosc 2007; 66(1): 11-12.
27. Meining A, Feussner H, Swain P et al.: Natural-orifice transluminal endoscopic surgery (NOTES) in Europe: summary of the working group reports of the Euro-NOTES meeting 2010. Endoscopy 2011; 43(2): 140-143.
28. Flora ED, Wilson TG, Martin IJ et al.: A review of natural orifice translumenal endoscopic surgery (NOTES) for intra-abdominal surgery: experimental models, techniques, and applicability to the clinical setting. Ann Surg 2008; 247(4): 583-602.
29. Abbas Fehmi SM, Kochman ML: Natural orifice translumenal endoscopic surgery 2009: what is the future for the gastroenterologist? Curr Opin Gastroenterol 2009; 25(5): 399-404.
30. Zacharakis E, Purkayastha S, Teare J et al.: Natural orifices translumenal endoscopic surgery (NOTES)-who should perform it? Surgery 2008; 144(1): 1-2.
31. Pearl JP, Marks JM, Ponsky JL: Hybrid surgery: combined laparoscopy and natural orifice surgery. Gastrointest Endosc Clin N Am 2008; 18(2): 325-332.
32. Peracchia A: Presidential Address: Surgical education in the third millennium. Ann Surg 2001; 234(6): 709-712.
33. Marescaux J, Leroy J, Gagner M et al.: Transatlantic robot-assisted telesurgery. Nature 2001; 413(6854): 379-380.
otrzymano: 2011-07-20
zaakceptowano do druku: 2011-08-17

Adres do korespondencji:
*Marek Rudnicki
Department of Surgery UIC/MGH Program in Surgery Advocate Illinois Masonic Medical Center
836 W. Wellington, Chicago, IL 60657
tel.: 773-296-7093
e-mail: rudnicki@uic.edu

Postępy Nauk Medycznych s1/2011
Strona internetowa czasopisma Postępy Nauk Medycznych