Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - New Medicine 1/2019, s. 14-22 | DOI: 10.25121/NewMed.2019.23.1.14
Małgorzata Palac-Siczek, Maciej Pilch, *Lidia Zawadzka-Głos
Profil pacjenta pediatrycznego ze złamaniem kości nosa
Profile of paediatric patient with nasal bone fracture
Clinical Department of Paediatric Otolaryngology, Medical University of Warsaw, Poland
Head of Department: Lidia Zawadzka-Głos, MD, PhD
Streszczenie
Wstęp. Nos należy do części twarzy, które najczęściej ulegają urazom u dzieci i dorosłych. Ocena pacjenta pediatrycznego po urazie nosa jest trudna i często wymaga wielokrotnego powtarzania badania przedmiotowego przed właściwą kwalifikacją do leczenia operacyjnego. Uraz kości nosa może być zarówno izolowany (co stanowi większość urazów nosa), jak i wchodzić w skład urazu wielomiejscowego twarzy. Ważne są czas interwencji zabiegowej oraz staranna technika wykonania zabiegu, gdyż oba czynniki implikują niejednokrotnie dalszy rozwój, a tym samym ostateczny wygląd nosa i decydują o jego dalszym prawidłowym funkcjonowaniu.
Cel pracy. Celem pracy jest określenie związku wieku oraz płci z częstością oraz mechanizmem urazu u pacjenta pediatrycznego. Analizie poddano również długość czasu potrzebnego na podjęcie decyzji o interwencji zabiegowej oraz czas hospitalizacji pacjenta w związku z tą procedurą.
Materiał i metody. Praca przedstawia analizę 54 przypadków dzieci w wieku 2-17 lat operowanych z powodu urazu kości nosa w Klinicznym Oddziale Otolaryngologii Dziecięcej Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Warszawie w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2018 roku i została oparta na dokumentacji medycznej omawianych przypadków.
Wyniki. Większość przypadków stanowili chłopcy (65%). Wiekowo dominowały 4- i 5-latki oraz 14-latki (odpowiednio po 13% przypadków). Dominującymi mechanizmami urazu były: upadek (41%), pobicie (24%) oraz uprawianie sportu (26%). Najczęściej pacjenci byli poddawani procedurze zabiegowej w 6.-8. dobie od doznanego urazu (65%), a długość okresu hospitalizacji wynosiła 2 dni (69%).
Wnioski. Uraz nosa u pacjenta pediatrycznego jest najczęściej izolowanym złamaniem kości nosa u chłopców w wieku rozwojowym. Najczęstszymi mechanizmami urazu są u takiego pacjenta bójka lub wypadek w trakcie uprawiania sportu. Złamanie kości nosa w tego typu urazie może być nastawione w przeważającej części przypadków w ciągu tygodnia od urazu, a okres hospitalizacji związany z interwencją zabiegową zwykle jest procedurą jednodniową lub nie przekracza 2 dni.
Summary
Introduction. The nose is one of the most frequently injured areas on the face both in children and adults. The evaluation of paediatric patients with nasal injury is a challenge, and it often requires repeated physical examinations before referring the patient for surgical treatment. Nasal bone injury can either be isolated (prevalent type) or constitute an element of multiple-site facial injury. Essential aspects associated with the surgical treatment of nasal bone injuries include the timing of surgical intervention and adherence to meticulous surgical technique. Both factors are often implicated in treatment outcome and hence determine the final appearance of the nose and its function.
Aim. The aim of study is to analyse the relation of patients age and sex compared to mechanism of trauma with paediatric patients. This study also analysed the length of period from injury to surgical intervention and time of hospitalization needed.
Material and methods. The present paper contains an analysis of a total of 54 cases of children aged 2 to 17 years, who were operated on because of nasal bone injury in the Department of Paediatric Otolaryngology, University Clinical Centre in Warsaw, in the period from 1.01.2018 until 31.03.2018. The analysis is based on the medical records of the study patients.
Results. The majority of cases were boys (65%). With respect to age, 4- and 5-year-olds, and 14-year-olds, were the predominant subgroups (13% of all cases, respectively). The dominant mechanisms of injury included falls (41%), beating (24%) and sports activities (26%). The patients typically underwent a surgical procedure on days 6-8 after the injury (65%), and the period of hospitalization was 2 days (69%).
Conclusions. The most common nasal trauma of pediatric patient, majority boys, is the isolated fracture of nasal bone related to sports injury and beating. The fracture can be resettled mostly within one week after trauma and hospitalization takes one to two days.



Wstęp
Urazy twarzoczaszki stanowią we współczesnym świecie istotny problem kliniczny w codziennej praktyce dyżurującego otorynolaryngologa dziecięcego. Wśród przyczyn tego stanu rzeczy istotna rola przypada rozwojowi cywilizacyjnemu, choć patogeneza traumatologii dziecięcej jest różnorodna i przedstawia się inaczej w poszczególnych grupach wiekowych (1).
Ocena kliniczna pacjenta w wieku rozwojowym po urazie stanowi szczególne wyzwanie nie tylko ze względu na odmienności badania podmiotowego i przedmiotowego, różnice anatomiczne badanego regionu czy inny obraz stanu miejscowego bezpośrednio po urazie w porównaniu do populacji dorosłych. W omawianej grupie wiekowej istotna odpowiedzialność, jaka ciąży na podejmującym decyzje kliniczne lekarzu, związana jest z odległymi skutkami zarówno samego urazu, jak i jego leczenia (1-3).
Nos jako struktura anatomiczna ze względu na swoje usytuowanie, budowę oraz fakt, iż stanowi najbardziej wystającą część twarzy, stosunkowo najczęściej ulega urazom i są to zwykle urazy izolowane. Z uwagi jednak na swoje położenie nos poddawany jest działaniom tych samych kierunków sił, jakie biorą udział w biomechanice urazów masywu szczękowo-sitowego. Ważne jest zatem, aby pamiętać, że nie tylko kierunek działającej siły, ale przede wszystkim jej natężenie decyduje o tym, czy mamy do czynienia z urazem izolowanym, czy wielomiejscowym. W przypadku urazów pozostałych części twarzoczaszki jest to oczywiście siła znacznie większa (4).
Istnieje wiele klasyfikacji urazów części twarzowych czaszki. Najpopularniejszą, a zarazem najprostszą i najbardziej użyteczną klinicznie przedstawił przed ponad wiekiem Renè Le Fort (4, 5). Według wspomnianej klasyfikacji urazy środkowej części twarzy dzielimy na:
– złamania typu Le Fort I – oderwanie wyrostka zębodołowego górnego od podniebienia i kości szczęki,
– złamania typu Le Fort II – oderwanie szczęki od pozostałej części twarzy, z wgnieceniem środkowej części twarzy, wraz z uszkodzeniem sitowia, oczodołu i dróg łzowych (co wiąże się nierzadko z wieloodłamowymi złamaniami kości nosa),
– złamania typu Le Fort III – oderwanie twarzy od podstawy czaszki, dające obraz kliniczny masywnego zapadnięcia środkowej części twarzy poprzez mnogie złamania kości twarzy (tzw. twarz talerzowata).
Podczas badania laryngologicznego małego pacjenta ważne jest, aby wykluczyć uraz wielomiejscowy. Dopiero po upewnieniu się, że uraz nosa jest izolowany i nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla życia i zdrowia dziecka, można podejmować dalsze decyzje dotyczące jego zaopatrzenia (4-7).
Ocena wizualna i palpacyjna nosa bezpośrednio po urazie u pediatrycznego pacjenta jest trudna. Brak klasycznych (dla dorosłych pacjentów) objawów, takich jak: krwawienie, trzeszczenie odłamów kostnych czy zablokowanie nosa oraz znaczny obrzęk, maskujący zwykle właściwe zniekształcenie omawianej struktury w wyniku urazu, skłania klinicystę do postawy wyczekującej: bacznej obserwacji pacjenta, połączonej z leczeniem objawowym obrzęku pourazowego. W większości przypadków dziecko jest poddawane badaniu laryngologicznemu co 2-3 dni, a repozycja złamania kości nosa odraczana do 7.-10. doby. Tylko wtedy istnieją szanse na to, aby nie przeoczyć złamania, które jest początkowo niewidoczne pod narastającym obrzękiem tkanek oraz aby ustawić przemieszczone struktury we właściwym im porządku anatomicznym.
Zaniechanie pourazowej repozycji kości nosa prowadzi nierzadko do poważnych z punktu widzenia rozwojowego konsekwencji, które wiążą się zarówno z zaburzeniami estetyki i symetrii twarzy (potencjalne uszkodzenie w rejonie ośrodków wzrostu), jak i zaburzeniem fizjologii nosa, zatok oraz struktur funkcjonalnie z nimi związanych (drogi łzowe, rynienka węchowa) (2).
Sama interwencja zabiegowa, zwłaszcza przeprowadzona bez należytej znajomości odmienności schorzenia pediatrycznego lub podejmowana za wcześnie, wiąże się z jeszcze jednym istotnym dla małego pacjenta aspektem klinicznym. Przeprowadzona bez należytej dokładności lub nazbyt traumatycznie może spowodować konieczność ponownego leczenia chirurgicznego tuż po urazie (ponowna repozycja) lub odroczonego w czasie (rynoplastyka, septoplastyka) albo też powodować powikłania istotne dla dalszego rozwoju pacjenta (perforacja przegrody nosa, zaburzenia wzrostu twarzoczaszki) (1, 2, 8).
Cel pracy
Celem pracy jest analiza przypadków dzieci w wieku 0-18 lat, które zgłosiły się do Klinicznego Oddziału Otolaryngologii Dziecięcej Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Warszawie w dniach 1 stycznia-31 marca 2018 roku z rozpoznaniem złamania kości nosa oraz były leczone operacyjnie w ramach pomocy doraźnej. Porównano: strukturę wieku i płci, mechanizm urazu i jego współistnienie z innymi obrażeniami twarzoczaszki, czas interwencji zabiegowej oraz okres hospitalizacji pacjenta.
Materiał i metody
Analiza została przeprowadzona w oparciu o dokumentację medyczną pacjentów z rozpoznaniem złamania kości nosa hospitalizowanych w Klinicznym Oddziale Otolaryngologii Dziecięcej Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Warszawie od 1 stycznia do 31 marca 2018 roku (badanie wstępne, obserwacje kliniczne, protokoły operacyjne, zapis wizyt kontrolnych w ramach wizyt w ambulatorium laryngologicznym).
Wyniki
W dniach od 1 stycznia do 31 marca 2018 roku do Klinicznego Oddziału Otolaryngologii Dziecięcej przyjęto 54 pacjentów w wieku 2-17 lat (ryc. 1) – 35 chłopców oraz 19 dziewcząt, co stanowiło odpowiednio 65 i 35% grupy badanej (ryc. 2). Wszystkie dzieci były poddane leczeniu chirurgicznemu w ramach pomocy doraźnej, które polegało na repozycji złamanych i przemieszonych kości nosa.
Ryc. 1. Wiek
Ryc. 2. Płeć
Dominującym wiekiem dla tego typu urazu był wiek dojrzewania – 21 przypadków urazów nosa u dzieci w przedziale wiekowym 13-16 lat, z istotną statystycznie przewagą płci męskiej (blisko 75% przypadków). Liczną grupą były dzieci w wieku przedszkolnym – 18 przypadków urazów nosa u dzieci w wieku 3-6 lat i nie zauważono tu wyraźnej przewagi danej płci.

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

19

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

49

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Gryczyńska D: Otorynolaryngologia dziecięca. Alfa Medica Press, Bielsko-Biała 2007.
2. Krzeski A: Wykłady z chirurgii nosa. Via Medica, Gdańsk 2005.
3. Behrbohm H, Kaschke O, Nawka ET, Swift A: Ear, nose and throat diseases. With head and neck surgery. Thieme, 2009.
4. Janczewski G: Otorynolaryngologia praktyczna. Tom I. Via Medica, Gdańsk 2005.
5. Janczewski G, Osuch-Wójcikiewicz E: Ostry dyżur laryngologiczny. Alfa Medica Press, Bielsko-Biała 2003.
6. Habal MB, Ariyan S: Facial fractures. Decker Inc, Baltimore 1989.
7. AL-Ani R, AL-Robaeej HH: Management of fractured nose. Tikrit Medical Journal 2011; 17(1): 119-126.
8. Krzeski A: Podstawy chirurgii nosa. Via Medica, Gdańsk 2004.
otrzymano: 2019-01-25
zaakceptowano do druku: 2019-02-15

Adres do korespondencji:
*Lidia Zawadzka-Głos
Klinika Otolaryngologii Dziecięcej Warszawski Uniwersytet Medyczny
ul. Żwirki i Wigury 63A, 02-091 Warszawa
tel.: + 48 (22) 317-97-21
laryngologia@litewska.edu.pl

New Medicine 1/2019
Strona internetowa czasopisma New Medicine