Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Medycyna Rodzinna 2/2001, s. 58-60
Krystyna Knypl
Farmakoterapia nadciśnienia tętniczego: antagoniści receptorów angiotensynowych AT1
Pharmacotherapy of arterial hypertension: antagonists of angiotensin receptors AT1
Warszawa
Summary
Antagonists of angiotensin receptors AT1 are a new group of hyportensive drugs. They displace angiotensin from the sites where it is bound to receptors, leading to a decrease of peripheral vascular resistance. The preparations available with us include potassium, losartan, walsartan, telmisartan and irbesartan.
The antagonists of angiotensin receptors AT1 can be used in monotherapy of arterial hypertension or in combined treatment especially with thiazide diuretics.



Układ renina-angiotensyna-aldosteron odgrywa ważną rolę zarówno w doraźnej, jak i przewlekłej regulacji ciśnienia krwi. Podstawowym hormonem tego układu jest angiotensyna II, wywierająca silne działanie obkurczające naczynia krwionośne. Łańcuch patofizjologiczny, w przebiegu którego z angiotensynogenu, poprzez angiotensynę I, powstaje angiotensyna II, substancja o właściwościach silnie presyjnych, może być blokowany farmakologicznie na różnych poziomach.
Pierwszy poziom blokowania w układzie renina-angiotensyna-aldosteron to możliwość blokowania reniny. Renina może być zablokowana za pomocą salarazyny, która jest peptydowym analogiem reniny. Jednakże salarazyna, ze względu na małą dostępność biologiczną oraz krótkotrwałe działanie, nie znalazła szerszego zastosowania w praktyce klinicznej.
Drugi poziom blokowania to hamowanie przekształcania angiotensyny I w angiotensynę II poprzez zahamowanie działania enzymu przekształcającego. Takie działanie mają inhibitory ACE. W wyniku działania inhibitorów ACE następuje zmniejszenie stężenia angiotensyny II, jednakże w wyniku tego działania może dochodzić również do wzrostu stężenia angiotensyny I. Występująca w większym stężeniu angiotensyna I może ulegać przekształceniu w angiotensynę (1-7) oraz angiotensynę IV. Na obecnym etapie badań nie wiadomo czy fakt ten może wpływać na skuteczność leczenia inhibitorami ACE.
Trzeci poziom blokady to poziom receptorowy. Blokada może obejmować nie tylko poszczególne etapy przekształcania angiotensynogenu w angiotensynę II, ale może również dotyczyć receptorów angiotensynowych. Receptory angiotensynowe występują na powierzchni śródbłonka naczyń krwionośnych, mięśni gładkich, komórek kory nadnerczy, serca oraz mózgu.
Wyróżniamy następujące receptory angiotensynowe: AT1, AT2, AT3, AT4 oraz AT (1-7). Najlepiej poznany jest receptor AT1. Pobudzenie receptora AT1 powoduje zwiększenie zwrotnego wchłaniania sodu, wzmożenie uwalniania aldosteronu, wzrost aktywności układu współczulnego oraz nasilenia działania noradrenaliny. Rezultatem hemodynamicznym wymienionych wyżej procesów biochemicznych jest skurcz mięśni gładkich naczyń krwionośnych, wzrost oporu obwodowego oraz wzrost ciśnienia tętniczego krwi. Receptor AT2 jest receptorem płodowym, który w życiu embrionalnym jest odpowiedzialny za wczesne różnicowanie oraz proliferację nefronów. U osób dorosłych może dochodzić do powrotu aktywności receptora AT2 i wywierania przez niego działania przeciwwstawnego do działania receptora AT1. Obecność receptora AT2 poza tkankami płodowymi została stwierdzona w mięśniu serca, nerkach oraz mózgu. Istnienie receptora AT3 nie jest uznawane przez wszystkich badaczy. Również ewentualna jego rola nie jest jednoznacznie określona. Receptor AT4 występuje w układzie krążenia oraz w mózgu. Receptor AT (1-7) został odkryty stosunkowo niedawno. Receptor ten aktywowany jest przez angiotensynę (1-7), w wyniku czego dochodzi do uwolnienia prostaglandyn wywierających działanie naczyniorozszerzające.
W mechanizmie działania hipotensyjnego antagonistów receptora angiotensynowego AT1 podkreślana jest selektywność i specyficzność działania. Antagoniści receptora AT1 wypierają angiotensynę z miejsc, w których jest ona powiązana z receptorem. W wyniku tego działania dochodzi do obniżenia oporu obwodowego, przy czym częstość serca nie ulega istotnym zmianom. Również objętość wyrzutowa nie zmienia się w znaczącym stopniu. Przedstawiony mechanizm działania hipotensyjnego powoduje, że leczenie antagonistami receptora angiotensynowego AT1 uważane jest za lepiej tolerowane, niż terapia inhibitorami ACE. Początkowo sądzono, że leczenie to będzie całkowicie wolne od takich objawów niepożądanych jak kaszel czy obrzęk naczynioruchowy, jednakże w miarę gromadzenia doświadczenia opisywane jest występowanie wymienionych objawów w pojedynczych przypadkach. Oczekiwania co do niewystępowania kaszlu wiązano między innymi z faktem, że w czasie leczenia antagonistami receptora angiotensynowego AT1 nie dochodzi do wzrostu stężenia kinin. Wzrost stężenia kinin, który ma miejsce podczas leczenia inhibitorami ACE, jest prawdopodobnie odpowiedzialny za wystąpienia najczęściej spotykanego objawu niepożądanego, czyli kaszlu.
W Polsce dostępne są następujące preparaty z grupy antagonistów receptora angiotensynowego AT1:
  • losartan potasu – dostępne są trzy preparaty: CO-ZAAR, LORISTA oraz XARTAN. Cozaar dostępny jest w tabletkach powlekanych po 50 mg (28 tabletek w 1 opakowaniu). Lorista jest dostępna w tabletkach po 50 mg (30 tabletek w 1 opakowaniu). Xartan dostępny jest w tabletkach powlekanych po 50 mg (30 tabletek w 1 opakowaniu). Losartan potasu zarejestrowany jest ze wskazaniem do leczenia nadciśnienia tętniczego. Lek może być stosowany w monoterapii oraz leczeniu skojarzonym. Szczególnie korzystne wzmocnienie efektu hipotensyjnego następuje w połączeniu z hydrochlorotiazydem. Losartan potasu dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, uzyskując maksymalne stężenie we krwi po 1-2 godzinach, wiąże się w niej z albuminami. Lek wydalany jest z moczem oraz z żółcią. Przeciwwskazaniem do stosowania losartanu potasu jest nadwrażliwość na lek, ciąża, okres karmienia piersią. Nie zaleca się stosowania leku u dzieci z uwagi na brak doświadczenia w takich przypadkach. Dawka początkowa wynosi zwykle 50 mg, która może być przyjmowana niezależnie od posiłku. Niektórzy chorzy mogą wymagać dawki 100 mg na dobę. U chorych ze zmniejszoną objętością krwi krążącej oraz w chorobach wątroby leczenie należy rozpoczynać od dawki 25 mg na dobę. Do najczęściej spotykanych objawów niepożądanych podczas leczenia losartanem potasu zalicza się bóle i zawroty głowy, kaszel, biegunkę, bóle mięśni, rzadko obrzęk naczynioruchowy.

  • Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
    Mam kod dostępu
    • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
    • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
    • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

    Opcja #1

    24

    Wybieram
    • dostęp do tego artykułu
    • dostęp na 7 dni

    uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

    Opcja #2

    59

    Wybieram
    • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
    • dostęp na 30 dni
    • najpopularniejsza opcja

    Opcja #3

    119

    Wybieram
    • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
    • dostęp na 90 dni
    • oszczędzasz 28 zł
    Piśmiennictwo
    Piśmiennictwo u Autorki.
    Medycyna Rodzinna 2/2001
    Strona internetowa czasopisma Medycyna Rodzinna