Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Postępy Nauk Medycznych 2/2010, s. 133-136
Andrzej Suwara, Waldemar Rylski, Rafał Kamiński, Bogumił Leszczyński, Maciej Makowski, Cezary Walczyński, *Stanisław Pomianowski
Leczenie złamań kości przedramienia gwoździem śródszpikowym ryglowanym
Intramedullary nail fixation of ulna and radius fractures
Klinika Chirurgii Urazowej Narządu Ruchu i Ortopedii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego, Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny im. Prof. Adama Grucy w Otwocku
Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Stanisław Pomianowski
Streszczenie
Złamania w obrębie przedramienia należą do najczęstszych w praktyce ortopedycznej. Większość z nich udaje się zaopatrzyć zachowawczo, jednak część z nich wymaga leczenia operacyjnego. W leczeniu złamań kości promieniowej i łokciowej należy więc wybrać metodę najbardziej skuteczną, która w krótkim czasie zapewnia zrost złamania i umożliwia wczesną oraz efektywną rehabilitację. W leczeniu złamań obu kości przedramienia, wymagających interwencji chirurgicznej, trudno wskazać metodę najlepszą, gwarantującą zrost i wczesne podjęcie ćwiczeń. Niewątpliwie każda osteosynteza stabilna spełnia powyższe kryteria, a możliwy dzięki niej brak konieczności unieruchomienia gipsowego jest w obecnej dobie dużym komfortem dla pacjenta. W naszym przekonaniu leczenie złamań trzonów kości przedramienia wymaga zespolenia śródszpikowego. Jest to również związane z brakiem otwierania miejsca złamania, co jest bardzo istotne w tym przypadku, z uwagi na często występujące powikłanie jakim jest zrost opóźniony lub nawet brak zrostu i wytworzenie stawu rzekomego. W naszym przekonaniu gwoździowanie śródszpikowe zamknięte z ryglowaniem spełnia te oczekiwania. W naszej Klinice wykonaliśmy 14 zespoleń złamań kości przedramienia metodą gwoździowania śródszpikowego ryglowanego. Kwalifikowaliśmy do tego typu osteosyntezy osoby ze złamaniami oraz pacjentów z zaburzeniami zrostu leczonych wcześniej innymi metodami. Nasze wyniki wskazują, że gwoździowanie śródszpikowe stanowi godną rozważenia metodę osteosyntezy w złamaniach kości przedramienia, a w szczególności w złamaniach 1/2 bliższej trzonu kości łokciowej.
Summary
Forearm fractures are among the most frequent of all. Fortunately, most of them could be successfully treated with immobilization in cast, followed by physical therapy. Only few of them require surgical intervention. The best method for the treatment of fractures of radius and ulna should offer the shortest time for union and give opportunity for early rehabilitation. In the treatment of forearm fractures, requiring surgical intervention it is difficult to pin-point the best method. Surely, all stable methods of osteosynthesis fulfill the criteria and putting away casts giving the patient a great comfort. In our opinion intramedullary method of fixation is the best option. It allows for closed reduction, which gives lower number of delayed union or non-union. In our opinion intramedullary nail with locking screws fulfill required criteria. In our department we fixed 14 fractures of forearm bones using intramedullary nail. We included patient with new fractures and with non-unions after different methods being implemented. Our results show that intramedullary nail is a promising method for the treatment of forearm bones, especially for fractures within 1/2 of proximal ulna.



Wprowadzenie
Zabieg gwoździowania śródszpikowego jest stosunkowo trudny technicznie i wymaga dużego doświadczenia zespołu operacyjnego. Znajomość fizjologii gojenia się złamań wydaje się być kluczową w uzyskaniu dobrego wyniku leczenia. Gwoździowanie śródszpikowe zamknięte jest zabiegiem mało inwazyjnym, gdyż nie wymaga otwarcia środowiska złamania. Leczenie operacyjne złamań wiąże się zwykle z bezpośrednią ingerencją chirurga w środowisko urazu, wpływającą na naturalny przebieg zrostu kostnego. Na podstawie piśmiennictwa dotyczącego operacyjnego leczenia złamań kości przedramienia u dorosłych można wywnioskować, że pomimo stosowania różnych metod osteosyntezy i uzyskiwania dobrych wyników leczenia groźba miejscowych powikłań jest duża, szczególnie braku zrostu i/lub zrostu opóźnionego. W celu ich uniknięcia lub zredukowania do minimum należy wybrać najmniej inwazyjną metodę leczenia operacyjnego, w której proces gojenia się złamania jest najbardziej zbliżony do naturalnego i jednocześnie taką, która w krótkim czasie zapewnia bardzo dobrą czynnościową wydolność kończyny. Wybór metody najbardziej skutecznej uwarunkowany jest szeregiem czynników. Typ złamania, wiek i stan ogólny chorego, stan tkanek miękkich otaczających uszkodzoną kość, zestaw posiadanych implantów i wreszcie doświadczenie zespołu operacyjnego należą do szczególnie istotnych. Wydaje się, że osteosynteza śródszpikowa ryglowana zamknięta jest metodą w znacznej mierze spełniającą kryteria operacji skutecznej, obarczonej stosunkowo małym ryzykiem powikłań miejscowych i ogólnych. O ile zastosowanie gwoździa śródszpikowego ryglowanego w złamaniu kości łokciowej przy zachowanej prawidłowej technice ich zakładania nie stanowi problemu dla wprawnego operatora, o tyle leczenie złamania kości promieniowej gwoździem śródszpikowym ryglowanym może przysporzyć problemów nawet doświadczonemu chirurgowi. Gwoździe śródszpikowe przeznaczone do zaopatrywania złamań kości przedramienia są sztywne, nieelastyczne, co w przypadku kości promieniowej często utrudnia, a czasami uniemożliwia ich zastosowanie, szczególnie że wprowadza się je od nasady, od strony grzbietowej co wywołuje naprężenia gwoździa i z dużą siłą oddziaływuje na warstwę korową kości. Poza tym kość promieniowa posiada fizjologiczną krzywiznę, która utrudnia wprowadzenie gwoździa, co może doprowadzić do złamania gwoździa lub kości. Pomimo to gwoździowanie kości przedramienia stanowi dobrą alternatywę dla zespolenia płytkowego i powinno być rozważane jako metoda polecana, szczególnie przy złamaniach kości łokciowej.
Materiał
W naszej Klinice wykonaliśmy 14 zespoleń kości przedramienia (ryc. 1A-D). Użyliśmy gwoździa śródszpikowego ryglowanego w złamaniach trzonów obu kości przedramienia. W trakcie zabiegu czasami była konieczność otwierania miejsca złamania. Gwóźdź ryglowano w odłamie bliższym i dalszym. Pacjentów prowadzono po operacji bezgipsowo.
Przykłady złamań kości przedramienia u pacjentów i wyniki ich leczenia z użyciem zespoleń śródszpikowych
Ryc. 1. Przykłady złamań kości przedramienia u pacjentów i wyniki ich leczenia z użyciem zespoleń śródszpikowych.
Rys historyczny:
• Pierwsze publikacje dotyczące gwoździowania śródszpikowego – początek XX w.
• 1913 r. – Schöne zaproponował stabilizację za pomocą drutów metalowych.
• Dalsze prace Lambotte i Danis.
• Lata 20 XX w. – Kirschner zastosował gwoździowanie śródszpikowe drutami własnego pomysłu.
• Lata 30 XX w. – Rush proponuje masywniejsze zespolenie gwoździem o śr. 3 mm i trójkotnym kształcie.
• Lata 40 XX w. – Küntscher stosuje sztywny gwóźdź śródszpikowy (częste złamania nasady dalszej przy wprowadzaniu gwoździa).
• W tym samym czasie Steinmann tworzy gwóźdź rynienkowy o śr. 3 mm.
• Lata 50 XX w. – Street – gwóźdź śródszpikowy o kwadratowym przekroju i śr. 4 mm (wprowadzany do jamy szpikowej po rozwierceniu).
• Gwóźdź Schiwier'a – wprowadzany proksymalnie ryglowany przy pomocy śruby w okolicy nadgarstka.
Obecnie w leczeniu złamań kości przedramienia stosowane są dwa sposoby leczenia: zachowawczy i operacyjny. Na operacyjne metody leczenia składają się zespolenia:
– prętami Rush'a,
– drutami Kirschner'a,
– osteosynteza płytkowa,
– gwoździe śródszpikowe,
– stabilizatory zewnętrzne.
Nie wszystkie z dostępnych metod spełniają warunki osteosyntezy stabilnej, co powoduje konieczność założenia unieruchomienia zewnętrznego, wydłuża leczenie i w znacznym stopniu ogranicza możliwość rehabilitacji. Uważamy, że wskazaniami do gwoździowania śródszpikowego są:
• złamania trzonów kości przedramienia, w tym złamania wieloodłamowe,
• złamania nasad bliższej i dalszej obu kości przedramienia,
• złamania wielopoziomowe,
• złamania typu Monteggia,
• złamania z towarzyszącym masywnym uszkodzeniem powłok,
• złamania otwarte,

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Browner BD: The science and practice of intramedullary nailing. Williams and Wilkins, Baltimore 1996.
2. Crenshaw AH Jr, Staton K: Intramedullary nailing of Forearm fractures. Paper presented at the American Academy of Orthopaedic Surgeons, Instructional Course Lectures, Orlando 2000.
3. Kempf I, Leung KS: Practice of Intramedullary Locked Nails. Spinger Verlag 2002.
4. Küntscher G: Die Technik der Marknagelungen. Thieme, Leipzig 1945.
5. Rush LV: Reconstruction operation for comminuted fractures of upper third of the ulna. J Bone Joint Surg 1937; 38, 332.
6. Reinhardt KR, Feldman D, Green D et al.: Comparison of intramedullary nailing to plating for both-bone forearm fractures in older children. J Pediatr Orthop 2008; 28: 403-9.
7. Visńa P, Beitl E, Pilny J et al.: Interlocking nailing of forearm fractures. Acta Chir Belg 2008; 108: 333-8.
8. Gaździk T (red.): Zespolenia śródszpikowe. Wyd. Lek. PZWL 2006.
9. Krzykawski R, Król R, Kamiński A: The results of locked intramedullary nailing for non-union of forearm bones. Ortop Traumatol Rehabil 2008; 10: 35-43.
10. Weckbach A, Blattert TR, Weisser Ch: Interlocking nailing of forearm fractures. Arch Orthop Trauma Surg 2006; 126: 309-15.
11. Hong G, Cong-Feng L, Hui-Peng S et al.: Treatment of diaphyseal forearm nonunions with interlocking intramedullary nails. Clin Orthop Relat Res 2006; 450: 186-92.
12. Gao H, Chang-Ging Z, Hui-Peng S et al.: Internal fixation of diaphyseal fractures of the forearm by interlocking intramedullary nail: short-term results in eighteen patients. J Orthop Trauma 2005; 19: 384-91.
13. Mittal R, Hafez MA, Templeton PA: „Failure” of forearm intramedullary elastic nails. Injury 2004; 35: 1319-21.
14. Chirstos CG: Forearm bone non-union and its management. Ethiop Med J 2002; 40: 53-8.
otrzymano: 2009-12-08
zaakceptowano do druku: 2010-01-06

Adres do korespondencji:
*Stanisław Pomianowski
Klinika Chirurgii Urazowej Narządu Ruchu i Ortopedii CMKP w Otwocku
ul. Konarskiego 13, 05-400 Otwock
tel.: +48 (22) 788-56-75
e-mail: spom@spskgruca.pl

Postępy Nauk Medycznych 2/2010
Strona internetowa czasopisma Postępy Nauk Medycznych