© Borgis - Nowa Stomatologia 3/2000, s. 3-5
Agnieszka Wal, Aleksander Remiszewski, Anna Sosnowska-Boroszko
Zastosowanie uspokojenia wziewnego przy użyciu podtlenku azotu (N2O) w leczeniu stomatologicznym dzieci – doniesienie wstępne
Preliminary evaluation of using inhalation sedation with N2O for children dental treatment
z Zakładu Stomatologii Dziecięcej Instytutu Stomatologii Akademii Medycznej w Warszawie
Kierownik Zakładu: dr n. med. Aleksander Remiszewski
Właściwa, a zatem skuteczna opieka stomatologiczna nad pacjentem w wieku rozwojowym sprowadza się praktycznie do prawidłowego czyli zgodnego z zasadami lege artis wykonywania zabiegów profilaktycznych i leczniczych. Niestety sposób zachowania się małego pacjenta w warunkach gabinetu stomatologicznego może nam to utrudniać lub wręcz uniemożliwiać. Od wielu lat zarówno psycholodzy jak i lekarze pedodonci starają się opracować przejrzystą klasyfikację, która łączyłaby cechy charakterologiczne i fizyczne ze sposobem zachowania dziecka w określonej sytuacji stresowej, tak aby po wstępnej ocenie dziecka na podstawie takiej klasyfikacji lekarz pedodonta miał ukierunkowany wybór metody (techniki) adaptacji dziecka do leczenia stomatologicznego. Klasyczne typologie (Pawłowa, Kretschmera, Bineta, Sterna i in.) okazały się mało przydatne w stomatologii dziecięcej (4). Bardzo prostą klasyfikację opracował Frankl dzieląc dzieci na cztery następujące grupy (3):
1. Dzieci o nastawieniu zdecydowanie negatywnym – odmawiają one leczenia, głośno i demonstracyjnie płaczą, krzyczą, nie ma mowy o jakiejkolwiek współpracy.
2. Dzieci o nastawieniu negatywnym – niechętnie akceptują leczenie, nie współpracują, są niespokojne.
3. Dzieci o nastawieniu pozytywnym – akceptują leczenie z pewną rezerwą, są ostrożne, nieufne, ale współpracują dostosowując się do instrukcji wydanych przez lekarza.
4. Dzieci o nastawieniu zdecydowanie pozytywnym – współpracują, są zainteresowane procedurami i czynnościami lekarza, są spokojne i radosne.
Brytyjskie Stowarzyszenie Pedodontyczne dzieci z 1 i 2 grupy wg Frankl´a określa mianem dzieci trudnych – nadpobudliwych i zaleca w ich przypadku stosowanie schematu postępowania przedstawionego na rycinie 1. Stosując się do tych zaleceń w sytuacji, gdy żadna ze stosowanych technik psychoterapeutycznych nie daje oczekiwanych rezultatów, ponieważ dziecko nadal nie współpracuje, rozważyć można możliwość odroczenia leczenia na okres trzech miesięcy. W populacji dzieci polskich u których frekwencja próchnicy np. dla dzieci 3-letnich (wg badań z 1992/1993 roku w makroregionie warszawskim) wynosi 48,8% (10) rozwiązanie to wydaje się niecelowe lub wręcz błędne. Należy zatem zastosować próbę uspokojenia wziewnego lub innego rodzaju uspokojenia wraz ze znieczuleniem miejscowym (sedoanalgezja). Jeżeli pacyfikacja dziecka tą drogą również nie powiedzie się ostatecznym rozwiązaniem jest skierowanie pacjenta do leczenia w warunkach znieczulenia ogólnego (9).
Ryc. 1. Schemat postępowania z dziećmi „trudnymi” wg British Society of Padiatric Dentistry.
Ryc. 2. Działanie N2O w zależności od stężenia gazu.
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
- Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
- Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
- Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.
Opcja #1
24 zł
Wybieram
- dostęp do tego artykułu
- dostęp na 7 dni
uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony
Opcja #2
59 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 30 dni
- najpopularniejsza opcja
Opcja #3
119 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 90 dni
- oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Clark M.S., Brunick A.L.: Handbook of nitrous oxide and oxygen sedation. Mosby, St. Louis, USA, 1999. 2. Donaldson D., Meechan J.G.: The hazard of chronic exposure to nitrous oxide: an update. Br. Dent. J., 1995, 178:95-100. 3. Frankl S. et al.: Should the parent remain with the child in the dental operatory? J. Dent. Child., 1962, 29:150-163. 4. Gorczyński M.: Psychostomatologia dziecięca. Sanmedia, Warszawa 1996, 113-119. 5. Jastak J.T., Donaldson D.: Nitrous oxide, Anesth Prog. 1991, 38:142-153. 6. Kowalski J., Pawlikowska-Kowalska A.: Uspokojenie wziewne w stomatologii za pomocą N2O – alternatywa do znieczulenia ogólnego i uspokojenia dożylnego. Stomat. Współczesna, 2, 6, 1995, 509-519. 7. Kowalski J.: Uspokojenie wziewne podtlenkiem azotu – uzupełnienie obecnie stosowanych metod walki z lękiem. Prz. Stom. Wieku Rozwoj. 1997, (2):43-52. 8. Mathewson R.J., Primosh R.E.: Fundamentals of Paediatric Dentistry, Quintessence Publishing Co, Inc, USA, 1995. 9. Roberts G.J. et al.: British Society of Paediatric Dentistry: A Policy Document on sedation for Paediatric Dentistry. Int. J. Ped. Dent. 1996, 6:63-66. 10. Szpringer-Nodzak M. i wsp.: Stan zdrowotny dzieci do trzeciego roku życia w regionie warszawskim. Klinika Stomat., 1994, 1:18-19.
