Ponad 7000 publikacji medycznych!
Statystyki za 2021 rok:
odsłony: 8 805 378
Artykuły w Czytelni Medycznej o SARS-CoV-2/Covid-19

Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu
© Borgis - Anestezjologia Intensywna Terapia 2/2002, s. 114-116
Ewa Sitkowska-Rysiak, Teresa Partyka, Beata Gutowska, Sławomir Banaś, Andrzej Kurowski, Zbigniew Kacprzyk, Piotr Wolski
Zastosowanie sztucznych komór serca Polvad-Mev – doświadczenia własne
Our experiences with the POLVAD-MEV ventricular assist device
II Klinika Kardiochirurgii; kierownik: prof. dr hab. med. Z. Religa – Instytut Kardiologii w Warszawie
Streszczenie
Sztuczne komory są ogólnie uznanym sposobem leczenia niewydolności serca. W Polsce dostępne są sztuczne komory typu POLVAD – MEV, produkowane w Zabrzu. Urządzenie napędzane jest pneumatycznie, wymaga kaniulacji (jedno lub dwukomorowej) serca, wyprowadzenia kaniul przez ścianę klatki piersiowej na zewnątrz, połączenia ze sztuczną komorą a następnie z jednostką napędową. Autorzy przedstawiają 19 przypadków wszczepienia sztucznych komór serca. U 14 chorych zastosowano sztuczne komory z powodu pooperacyjnej niewydolności serca, jedno lub obukomorowej. W 5 przypadkach wszczepiono sztuczne komory w trybie planowym, u 3 stanowiły pomost do transplantacji serca. W jednym przypadku zastosowano sztuczną komorę po przeszczepie serca. Usunięcie komór było możliwe u 11 chorych (u 3 z nich dalszym etapem była transplantacja). U 8 chorych uzyskano powrót skutecznej hemodynamicznie pracy serca. Pozostałych 8 chorych zmarło z powodu krwawienia bezpośrednio po wszczepieniu (4), niemożności uzyskania prawidłowego napełnienia światła wszczepionej komory (1), posocznicy (2), niewydolności wielonarządowej (1).
Summary
We present results of nineteen cases of ventricular assist device (VAD) implantation. 14 emergency procedures were performed because of postoperative cardiac failure (9 –- after CABG, 3 – valve replacement surgery, 1 – after aortic aneurysm, 1 – after heart transplantation), in other five cases (2 – viral myocarditis, 3 – cardiomyopathy) we implanted VAD electively. In three cases VAD served as a brigde to transplantation. Biventricular VAD was implanted in 7 cases, univentricular – in 12 (9 – left, 3 – right). 8 patients died because of bleeding (4), VAD filling failure (1), sepsis (2) and multiorgan failure (1). VAD were successfully removed in 11 patients; three of them required heart transplantation.



W wielu ośrodkach kardiochirurgicznych wszczepienie sztucznych komór jest postępowaniem standardowym w przypadkach skrajnej postaci niewydolności serca. Najliczniejszą grupę stanowią chorzy oczekujący na transplantację [1,2,3]. W naszej Klinice stosowano komory produkowane w Zabrzu (Pracownia Sztucznego Serca Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii), o napędzie pneumatycznym, wprowadzone do zastosowania klinicznego w 1991 r. Do wszczepienia tego typu komór konieczna jest kaniulacja serca (jedno lub dwukomorowa), wyprowadzenie kaniul przez klatkę piersiową na zewnątrz, podłączenie do sztucznej komory, która dalej jest połączona z jednostką napędową. Komory te można stosować przez kilka tygodni.
Ogólnie przyjętymi kryteriami hemodynamicznymi do zastosowania wspomagania krążenia są: wskaźnik sercowy <2 l min -1m-2, średnie ciśnienie tętnicze 60 mm Hg (8,0 kPa), diureza godzinowa 30 ml h-1.
Jeżeli ogólnie dostępne metody mechanicznego wspomagania krążenia i leczenie farmakologiczne są nieskuteczne, należy rozważyć decyzję o wszczepieniu sztucznych komór. Chorych zakwalifikowanych do wszczepienia można podzielić na 3 grupy, w zależności od wyjściowej przyczyny [4,5]:
1) -chorzy z nieodwracalnym uszkodzeniem serca, którzy ze względu na narastające objawy niewydolności krążenia bez wszczepienia sztucznych komór nie mają szans na doczekanie do przeszczepu;
2) -chorzy z potencjalnie odwracalnym uszkodzeniem serca w przebiegu zawału lub wirusowego zapalenia mięśnia serca o przebiegu piorunującym, u których konieczne jest zastąpienie funkcji hemodynamicznej serca do czasu jego regeneracji i powrotu skutecznej hemodynamicznie pracy;
3) -chorzy po operacji kardiochirurgicznej, u których występuje jedno lub obukomorowa niewydolność serca, a inne metody leczenia są nieskuteczne.
W 2 i 3 grupie uszkodzenie serca może mieć charakter nieodwracalny i wówczas jedynym dalszym leczeniem jest przeszczep. Dlatego też, podejmując decyzję o wszczepieniu sztucznych komór należy ocenić, czy chory spełnia kryteria kwalifikacji do przeszczepu.
Przeciwwskazaniami do wszczepienia sztucznych komór są:
1) -krążenie pozaustrojowe trwające dłużej niż 6 godzin, ze względu na możliwość krwawienia o charakterze skazowym i niemożność uzyskania zadawalającej hemostazy;
2) -czynna infekcja nie poddająca się antybiotykoterapii (ryzyko bardzo szybkiego rozwoju posocznicy);
3) uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego;
4) -wiek powyżej 60 lat – podawany przez niektórych autorów za niezależny i najistotniejszy czynnik ryzyka zgonu.
METODYKA
Sztuczne komory serca wszczepiono 19 chorym, których można podzielić na dwie grupy w zależności od trybu wszczepienia: planowego lub doraźnego.
Pierwsza grupa obejmuje 5 pacjentów, u których wykonano wszczepienie komór w trybie planowym:
– -w 2 przypadkach wirusowego zapalenia mięśnia serca, o przebiegu piorunującym, w ciężkim wstrząsie kardiogennym,
– -u 1 chorego z kardiomiopatią rozstrzeniową operowanego w 20 roku życia z powodu wrodzonej wady aortalnej,
– -u 1 chorego z kardiomiopatią wieńcową po operacji Batisty,
– -u 1 chorego po operacji wymiany zastawki przed czterema laty, zakwalifikowanego do przeszczepu serca, przyjętego z narastającymi objawami wstrząsu kardiogennego.
W drugiej grupie – 14 chorych – wszczepienie komór wykonano w trybie doraźnym po operacjach:
– pomostowania aortalno-wieńcowego (9 chorych),
– zastawek (3),
– tętniaka aorty wstępującej, łuku i aorty zstępującej (1),
– przeszczepie serca z powodu niewydolności prawokomorowej przeszczepionego serca (1).
Wszczepienie sztucznych komór wykonano w 3 wariantach: w 7 przypadkach wszczepiono 2 komory, w 9 – lewą komorę, w 3 – prawą komorę.
Kilkanaście godzin po wszczepieniu sztucznych komór włączano heparynę w stałym wlewie i utrzymywano aktywowany czas trombinowy (ACT) na poziomie 150-180 s. aby zabezpieczyć chorego przed wykrzepieniem krwi w sztucznych komorach i kaniulach. Do heparyny dołączano preparaty przeciwpłytkowe – kwas acetylosalicylowy lub tyklopidynę. Obok leczenia przeciwkrzepliwego systematycznie kontrolowano światło komory i kaniul. W przypadku podejrzenia obecności skrzepliny w świetle komory lub kaniuli zwiększano dawkę leków przeciwkrzepliwych. Świeżą krew przetaczano zgodnie ze wskazaniami. W początkowym okresie (około tygodnia), konieczne było przetaczanie krwinek płytkowych, wskazaniem była ich ilośc poniżej 100 G l-1.
WYNIKI
Usunięcie sztucznych komór było możliwe u 11 chorych; w 3 przypadkach dalszym etapem leczenia był przeszczep. U 8 chorych uzyskano powrót skutecznej hemodynamicznie pracy serca.
W I grupie u wszystkich chorych możliwe było usunięcie sztucznych komór. U 2 chorych z kardiomiopatią, u których przewidywano brak kurczliwości mięśnia serca bezpośrednio po operacji, uzyskano powrót skutecznej hemodynamicznie czynności serca po 5 i 7 dniach. U dwóch chorych z wirusowym zapaleniem serca przyjętych w ciężkim wstrząsie kardiogennym, z frakcją wyrzutową ok. 5%, uzyskano poprawę kurczliwości mięśnia serca po kilku tygodniach, a w kolejnych biopsjach ustępowanie zakażenia wirusem i pojawienie się obszarów wygojonego mięśnia. U jednej chorej w 25 dobie wystąpiła aplazja szpiku. Mimo usunięcia komór w 31 dobie i wydolnej czynności serca oraz widocznej regeneracji miocytów w badaniu biopsyjnym chora zmarła po kilku dniach, wśród objawów piorunującej posocznicy. Mimo licznych konsultacji hematologicznych i biopsji szpiku, nie postawiono pełnego rozpoznania. Wykluczono polekową aplazję szpiku. Uznano, że do uszkodzenia szpiku doszło na tle zakażenia wirusowego. W obu przypadkach wszczepienie komór umożliwiło przeżycie ostrej fazy choroby, a uszkodzony mięsień serca miał czas na regenerację. Pacjent, u którego zastosowano sztuczne komory jako pomost do przeszczepu, zmarł po transplantacji serca z powodu niewydolności prawokomorowej.

Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
  • Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
  • Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
  • Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.

Opcja #1

24

Wybieram
  • dostęp do tego artykułu
  • dostęp na 7 dni

uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony

Opcja #2

59

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 30 dni
  • najpopularniejsza opcja

Opcja #3

119

Wybieram
  • dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
  • dostęp na 90 dni
  • oszczędzasz 28 zł
Piśmiennictwo
1. Farrar DJ, Hill JD: Univentricular and biventricular Thoratec VAD support as a bridge to transplantation. Ann Thorac Surg 1993; 55: 276-282.
2. Pennington DC, McBride LP, Peigh PS, Miller LW, Swartz MT: Eight years experience with bridge to cardiac transplantation. J Thorac Cardiovasc Surg 1994;107: 472-481.
3. Koul B, Solem JO, Steen S, Casimir-Ahn H, Granfeldt H, Lonn UJ: Heart Mate left ventricular assist device as a bridge to heart transplantation. Ann Thorac Surg 1998; 65: 1625-1630.
4. Oz MC, Rose E, Levin H: Selection criteria for placement of left ventricular assist device. Am Heart J 1995; 129: 173-177.
5. Oz MC, Goldstein DJ, Pepino P, Weindberg AD, Thompson SM, Catanese KA, Vargo RL, McCarthy PM, Rose EA, Levin HR: Screening scale predicts patients succesfully receiving long-term implanted left ventricular assist device. Circulation 1995; 92: supl.II. 169-173.
6. Frazier OH, Rose EA, Macmanus Q, Burton NA, Lefrak EA, Poivier VL, Dasse KA: Multicenter clinical evaluation of the HeartMate 1000 IP Left Ventricular Assist Device. Ann Thorac Surg 1992; 53: 1080-1090.
7. Korfer R, El-Banayosy A, Arusoglu L, Minami K, Korner MM: Single – center experience with the Thoratec Ventricular Assist Device. J Thorac Cardiovasc Surg 2000; 119: 596-600.
8. Radovancevic B, Frazier OH, Duncan JM: Implantation technique for the heart left ventricular assist device. J Card Surg 1992; 7: 203-207.
9. McCarthy PM, Wang N, Vargo R: Preperitonea insertion of the HeartMate 1000 IP implantable left ventricular assist device. Ann Thorac Surg 1994; 57: 634-638.
10. Oz MC, Goldstein DJ, Rose EA: Preperitoneal placement of ventricular assist device. An illustrated stepwise approach. J Card Surg 1995; 10: 228-294.
11. Kulawik T, Seweryniak P, Rdzanek H, Kołsut P, Sitkowska-Rysiak E, Religa G, Walczak E, Walski M, Imiela J, Małecki R, Dąbrowski M, Religa Z: Ostre zapalenie mięśnia serca powikłane wstrząsem, leczenie pozaustrojowymi pompami wspomagania serca Polvad-Mev. Kardiol Pol 2000; 53: 407-411.
12. Kesler KA, Pruitt AL, Turrentine MW, Heimansohn DA, Brown JW: Temporary left-sided mechanical cardiac support during acute myocardits. J Heart Lung Transplant 1994; 13: 268-270.
13. Marelli D, Lals H, Amsel B, Jett GK, Couper G, Ardehali A, Galindo A, Drinkwater DC: Temporary mechanical support with the BVS 5000 assist device during treatment of acute myocarditis. J Card Surg 1997;12: 55-59.
14. Peterzen B, Granfeid H, Lonn U, Camstam B, Nylander E, Dahistrom U, Rutberg H, Ahn HC: Management of patients with end-stage heart disease treated with an implantable left ventricular assist device in a nontransplanting center. J Cardiothorac Vasc Anesth 2000; 14: 438-443.
15. Berend Mets: Anesthesia for Left Ventricular Assist Device Placement. J Cardiothorac Vasc Anesth 2000; 14: 316-326.
Adres do korespondencji:
II Klinika Kardioanestezji Instytutu Kardiologii
ul. Spartańska 1, 02-637 Warszawa

Anestezjologia Intensywna Terapia 2/2002

Pozostałe artykuły z numeru 2/2002: