Przekazywany Państwu kolejny numer „Postępów Nauk Medycznych” poświęcony jest obrazowaniu w endokrynologii.

Obecnie endokrynologia jest jedną z najbardziej dynamicznie rozwijających się dziedzin medycyny. Cechuje ją wyjątkowa interdyscyplinarność. Sama diagnostyka chorób endokrynnych wymaga ścisłej współpracy endokrynologów nie tylko z diagnostami laboratoryjnymi, ale również z radiologami, ultrasonografistami i medykami nuklearnymi. Często do interpretacji uzyskanych badań niezbędna bywa konsultacja neurochirurga, chirurga, ginekologa, pediatry onkologa czy wielu jeszcze innych specjalistów.

Wspomniany już tak dynamiczny rozwój endokrynologii w dużej mierze związany jest z olbrzymim postępem medycznych technik obrazowania, począwszy od klasycznej radiologii poprzez ultrasonografię, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny, pozytronową tomografię emisyjną po najbardziej dynamicznie rozwijające się metody medycyny nuklearnej. Celowym wydawało się więc poświęcenie całego numeru postępom w obrazowaniu chorób gruczołów wewnętrznego wydzielania.

Pierwsze dwie prace oryginalne bieżącego numeru obejmują zagadnienia interdyscyplinarne związane z zaburzeniami metabolicznymi i otyłością. Powstały one przy współudziale członków Studenckich Kół Naukowych działających przy Klinice Endokrynologii CMKP. Badano populację uczniów szkół średnich, wykazując, że nowo proponowany wskaźnik talia-wzrost (WH-R) jest podobnie jak wskaźnik masy ciała (BMI) dobrym predyktorem podwyższonego ryzyka metabolicznego. Wykazano również dodatnią korelację między stężeniem cholesterolu u badanej młodzieży i występowaniem hiperlipidemii oraz choroby niedokrwiennej serca w rodzinie. Potwierdza to potrzebę ściślejszego nadzoru zdrowotnego nad dziećmi z obciążeniami rodzinnymi w zakresie zaburzeń metabolicznych i chorób sercowo-naczyniowych.

W artykule dotyczącym obrazowania okolicy podwzgórzowo-przysadkowej za pomocą rezonansu magnetycznego u pacjentów z moczówką prostą wykazano przydatność tej metody w potwierdzeniu choroby, ale też w ujawnieniu jej przyczyn. Pewnym zaskoczeniem może być duży odsetek moczówki prostej jatrogennej w grupie badanych chorych.

Kolejna praca porusza niedoceniany do tej pory problem występowania powikłań z zakresu morfologii mięśnia sercowego u chorych z hiperkortyzolemią. W przeprowadzonym badaniu echokardiograficznym u prawie wszystkich badanych z zespołem Cushinga ujawniono nieprawidłowości w zakresie parametrów lewej komory serca. Dlatego też badanie to powinno być rutynowo wykonywane u pacjentów z hiperkortyzolemią.

W pracy, w której oceniano zaopatrzenie w witaminę D pacjentów Poradni Endokrynologicznej, wykazano powszechny, głęboki niedobór tej witaminy. Co więcej, niekontrolowane stosowanie suplementów diety lub preparatów wielowitaminowych nie wyrównuje tego niedoboru.